Oliedorst steeds moeilijker te lessen

China was lange tijd ongevoelig voor schommelingen in de olieprijzen, maar nu is de ongerustheid bij de Chinese overheid tastbaar. In tegenstelling tot de Verenigde Staten en Japan, die al meer dan twintig jaar geleden oliereserves begonnen aan te leggen, is China er pas mee bezig. Het land heeft momenteel een reserve waarmee het amper een halve maand kan overbruggen. Dat is een druppel op de hete plaat voor de op hol geslagen economische groei in het land.
De stijging van de olieprijzen voorbij de magische grens van honderd dollar per vat is niet alleen slecht nieuws voor de  energievoorziening op lange termijn. De scherpe toename komt er op een moeilijk moment, net nu de Chinese overheid de binnenlandse consumptie wil aanzwengelen.

Consumptie aanzwengelen

Ze wil dat doen om het handelsoverschot te verminderen en de spanningen met handelspartners als de VS en Europa weg te werken. De olieprijzen doorkruisen die plannen, want als de Chinese bevolking meer moet betalen voor energie, blijft er minder geld over voor andere uitgaven.
Wat de Chinese overheid nog meer zorgen baart, is de inflatie. China probeert al bijna een jaar de stijgende prijzen onder controle te houden. De overheid vreest sociale onrust als dat niet lukt. Eind de jaren tachtig was het precies die hoge inflatie die tot de sociale onrusten leidde die culmineerden in de manifestatie op het Tiananmenplein.

Olie-export bevroren

De Argentijnse overheid kondigde aan de olie-export te bevriezen. In slechts een paar maanden tijd stegen de brandstofprijzen in Argentinië met 35%. Hoewel Argentinië een olieproducerend land is, kreeg het daarenboven steeds vaker af te rekenen met een tekort aan brandstoffen.
Het huidige tekort aan brandstoffen is een symptoom van een diepe structurele energiecrisis die wortelt in de privatiseringen van de jaren negentig. Hoewel Argentinië toen netto-exporteur van gas en olie werd, bleven de noodzakelijke langetermijninvesteringen uit. De Argentijnse economie die de crisis van 2001-2002 definitief achter zich heeft gelaten en sinds enkele jaren boomt, snakt naar steeds meer energie. Het blijkt een dorst te zijn die moeilijk te lessen valt en de Argentijnse regering voor grote problemen plaatst.

Harde winter in Irak

De winter belooft een van de koudste te worden die de 49-jarige Irakese ambtenaar Abu Muslih ooit meegemaakt heeft. “Als ik mijn kinderen kou zie lijden, ga ik op zoek naar brandstof tegen eender welke prijs”, vertelt Muslih. “Dat kan ik van mijn salaris niet betalen, dus gebruik ik spaargeld of beslis ik om andere noodzakelijke goederen te schrappen.”
Het is het verhaal van duizenden gezinnen in de stad Baquba, op zo’n veertig kilometer ten noorden van Bagdad in de Diyala provincie, die gebukt gaat onder geweld en werkloosheid. “Als we kunnen, verbranden we hout om onze huizen te verwarmen”, zegt Abu Nasem. “Maar dat is gevaarlijk omdat er geen haarden zijn in onze huizen. “
De prijzen swingen de pan uit en het aanbod is schaars, een sterk contrast met het bewind van Saddam Hussein, toen er nog een overvloed aan brandstof was tegen spotprijzen. Door het brandstoftekort worden paard en kar opnieuw van stal gehaald als vervoermiddel, soms zelfs als ambulance.
“Heel wat raffinaderijen zijn onder controle van de Mehdi militie (de militie van Muqtada al-Sadr, nvdr)”, zegt Mohammed al-Neemy, een bediende aan een bezinestation in Baquba. Normaal wordt het station volgens al-Neemy aangevuld door enkele tankwagens die elk 36.000 liter aanvoeren. Maar tegenwoordig krijgt de hele stad maar één tankwagen per dag, en niet de hele lading bereikt de benzinestations. Een groot deel heeft nog een andere belangrijke functie: de generators aan de praat houden als de stroom uitvalt.