Onenigheid over begrafenis beenderen genocideslachtoffers

De Rwandese publieke opinie is verdeeld over de
vraag of de stoffelijke resten van de tien jaar oude genocide op Tutsi’s en
gematigde Hutu’s nu eindelijk begraven moeten worden. Sommigen vinden dat de
kerken en scholen waar de beenderen zijn uitgestald een blijvende
herinnering moeten blijven. Anderen zeggen dat zulke macabere gedenkplaatsen
een blijvende hinderpaal vormen voor de verzoening tussen de
bevolkingsgroepen.

De Rwandese regering en de families van de slachtoffers zijn overwegend van
mening dat massale begrafenissen in de kaart spelen van diegenen die de
omvang van de genocide van april 1994 willen minimaliseren. De holocaust
tijdens de tweede wereldoorlog is gedocumenteerd in kunstwerken, boeken en
films. Wij hebben niets anders dan de resten van de slachtoffers, zegt
socioloog Jeanne Murekatete, een sociologe die de slachtpartij overleefde.

Het weinige literaire werk over de Rwandese genocide, zoals dat van de in
België wonende Yolande Mukagasana, is niet erg bekend. De Europese
cultuurhoofdstad Lille heeft in het kader van het jaarlijkse cultuurfestival
Fest-Africa aan twintig Afrikaanse schrijvers gevraagd novellen,
toneelstukken en essays over het onderwerp te produceren. Het tweejarige
project, Schrijven als plicht van de herinnering, startte in 1998.

Sommige Rwandezen vinden dat de knekelhopen een blijvende hindernis vormen
voor verzoening in het land. Deze sites zullen gebruikt worden om onze
kinderen en kleinkinderen te herinneren aan wat ‘jullie vuile Hutu’s de
Tutsi’s hebben aangedaan’, zegt Pierre Ugilishema. Ugilishema werd zelf
beschuldigd van genocide en in april 2003 op borgtocht vrijgelaten.

De Rwandese regering krijgt het verwijt dat ze de beenderen misbruikt om
internationale sympathie los te weken en om haar repressieve optreden
tegenover de pers en ngo’s te rechtvaardigen. Anne Mujawayezu, wiens
echtgenoot sinds 1998 wegens genocide in de gevangenis zit, noemt de 300
gedenkplaatsen in Rwanda een vorm van permanente grafschennis. Volgens
haar kan de reactie van de internationale gemeenschap bij een aanblik van de
beenderen snel omslaan in verontwaardiging en afkeuring.

Niemand ontkent dat de menselijke resten een bijzonder sterke getuigenis
vormen van de genocide. In de protestantse kerk van Nyamata op 20 kilometer
van Kigali dragen de geraamtes die tussen de kerkbanken zijn geschikt nog
altijd de kleren van de dag van de slachtpartij. Een groot gat in de muur
toont hoe de moordenaars de kerk zijn binnengeraakt. Borden met
voedselsporen suggereren dat de kerkgangers werden overvallen in het midden
van een maaltijd.

Ook de katholieke kerk, tien meter verderop, was de scène van een
massamoord. Een van de skeletten in de kelder vertoont sporen van seksueel
misbruik. Uit het bekken steken drie stukken hout. Dit meisje probeerde te
vluchten voor haar verkrachters, zegt de lokale gids, Gervais Habumukiza,
Nadat ze haar hadden overmand en verkracht staken ze de houtstukken in haar
vagina.” (MC/MM)

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.