Ongelijke inkomensverdeling oorzaak van hardnekkige armoede

De inkomenskloof is erg rigide, ook in tijden van economische groei,
stelt onderzoeker Juan Carlos Feres van de Cepal, de Economische Commissie
voor Latijns-Amerika en de Caraïben. De Cepal kwam samen met het
VN-ontwikkelingsprogramma (UNDP) en het Braziliaanse instituut voor
toegepast onderzoek (IPEA) tot de conclusie dat een minieme verschuiving
naar een meer rechtvaardige inkomensverdeling een veel groter effect heeft
op de armoede dan jaren van economische groei.

Feres en zijn collega’s stellen vast dat een reductie van de inkomenskloof
bij de beleidsmakers niet meteen een geliefd economisch recept is. De
politiek moet breed genoeg zijn, zo stellen de onderzoekers, Sociaal
beleid volstaat niet. Ook het economisch beleid moet oog hebben voor
ongelijkheden. Kleine en middelgrote bedrijven moeten de meeste steun
krijgen, omdat daar de meeste jobs ontstaan. In het onderwijs moet iedereen
dezelfde kansen krijgen.

Het huidige economische model neigt automatisch naar een ongelijke
inkomensverdeling, aldus Feres. De Latijns-Amerikaanse regeringen zijn er
in het beste geval in geslaagd de kloof te stabiliseren, maar niet te
dichten. In Chili bedraagt het aantal extreme armen al jarenlang 5,7
procent van de bevolking. De economie groeit, de armoede daalt maar de
extreme armoede blijft gelijk, zegt Mario Ossandón van het Chileense fonds
voor solidariteit en sociale ommekeer. De onderzoekers beschouwen een gezin
als extreem arm wanneer het per maand niet genoeg verdient om een
basisassortiment levensmiddelen te kopen. Gewone armen verdienen minder
dan het equivalent van twee basispakketten.

Enkel Chili, Colombia, Honduras, Panama, de Dominicaanse Republiek zijn
goed op weg om tegen 2015 het aantal extreem behoeftigen te halveren. De
resultaten van Argentinië en Uruguay hangen af van de impact van de
economische crisis van 2000. In Brazilië, Costa Rica, El Salvador
Guatemala, Mexico en Nicaragua gaat het de goede richting op, maar wordt
het doel tegen 2015 waarschijnlijk niet gehaald. Bolivia, Ecuador, Paraguay
en Venezuela ebben een probleem. Het aantal armen en de inkomenskloof
worden er alsmaar groter.

Volgens de Cepal daalde het Latijns-Amerikaanse armoedepercentage van 48
procent in 1990 tot 43,5 in 1997 en steeg het weer tot 43,8 in 1999, wat
overeenkomt met 221 miljoen mensen. Het aantal extreme armen daalde van
22,5 procent in 1990 tot 18,5 procent (89 miljoen mensen) in 1999.