'Ontwikkelingshulp blijft meer dan nodig'

Sommige argumenten van Moyo houden steek. Ontwikkelingshulp heeft vaak de vorm aangenomen van een blanco cheque ten gunste van regeringsleiders die meer hun persoonlijke agenda dan de duurzame ontwikkeling van hun land nastreven. Van der Maelen twijfelt of elke regeringsleider van een ontwikkelingsland wel zo ingesteld is: ‘Belandt alle overheidssteun in de zakken van zo’n leidersfiguren? Is alle overheidssteun inherent slecht?’
De sp.a-er vreest dat Moyo tegelijk het kind met het badwater wil weggooien. ‘De resultaten van onze hulp hangen van van hoe en wanneer we ze geven. Daarom vind ik juist dat we de Belgische hulp moeten koppelen aan het respect voor mensenrechten, de opbouw van een rechtsstaat, de democratisering en transparantie in de rekeningen van de partnerlanden’, zegt Van der Maelen.

Doorgedreven marktbeleid

De Zambiaanse Moyo wil in de minst ontwikkelde landen ontwikkelingshulp vervangen door een doorgedreven marktbeleid. Economische groei is volgens haar het beste middel om armoede te bestrijden.
Een huiveringwekkende gedachte, denkt het sp.a-kamerlid: ‘Zonder sterke instellingen en mondige middenklasse, leidt economische groei alleen maar tot sociale achteruitgang. Onze ontwikkelingssamenwerking bevat veel expertise bij het versterken van overheidsinstellingen en middenveldorganisaties. We zullen deze grote meerwaarde niet meer kunnen bieden als we onze ontwikkelingshulp afschrijven.’ 

Dierenvoeding

De economiste klaagt dat donorlanden ‘enorme’ budgetten aan directe overheidssteun verspillen. Van der Maelen nuanceert: ‘We zijn niet zo gul als we denken. Gemiddeld geeft de Belgische belastingbetaler ongeveer 10 euro per maand aan directe overheidshulp. Dat is 1 euro meer dan de totale maandelijkse uitgaven aan dierenvoeding per huishouden in België.’
Tot slot betreurt de volksvertegenwoordiger dat Moyo alle schuld in de schoenen van hulp steekt en de impact van een (in)coherent ontwikkelingsbeleid links laat liggen: ‘De belangen van het Europese landbouw-, visserij- en handelsbeleid stonden al te vaak haaks op deze van haar ontwikkelingsprogramma’s’.

Oneerlijke handel

Menig maal steunden wij kleine boeren die later platgeconcureerd werden door kunstmatig laaggeprijsde (gedumpte) producten van Europese origine. Het Europees Parlement berekende dat de ontwikkelingslanden dertien keer meer verloren hebben door dergelijke oneerlijke handel dan wat ze kregen aan totale ontwikkelingshulp.
Van der Maelen roept op om meer werk te maken van een coherent ontwikkelingsbeleid: ‘De inspanningen van onze hulp maken weinig uit als de doelstellingen van andere beleidsdomeinen zoals handel, financiën en defensie ze ondermijnen.’