Ouders van economische emigranten zoeken steun bij elkaar

De organisaties bieden emotionele steun en geven ouders de kans vrijuit te praten over de pijn en het gemis. De mensen krijgen informatie over hoe ze met hun kinderen contact kunnen houden dankzij moderne communicatiemiddelen en desgewenst ook over hoe ze zelf naar het buitenland kunnen verhuizen. Op 26 oktober hebben de organisaties een gezamenlijke meeting georganiseerd.

Het Nationale Bureau voor Migratie schat het aantal mensen dat in 2000 en 2001 Argentinië verliet op 90.000. Elke dag ontstaan er lange rijen voor de ambassades van Italië, Spanje en de Verenigde Staten, de populairste uitwijkoorden. Sinds de economische crisis in december 2001 in alle hevigheid toesloeg, bedraagt de werkloosheid in Argentinië 21,4 procent en leeft ruim de helft van de bevolking in armoede.

Een van de stichtsters van Madres Desarraigo is de 59-jarige huisvrouw Alicia Fara. Haar drie kinderen zijn intussen uitgeweken naar Barcelona. Roberto, die grafisch ontwerper is, vertrok in oktober 2000 nadat hij werk had gevonden, vertelt Fara. Mijn twee dochters zijn samen vertrokken, een van hen samen met haar man. Met hun Europese paspoorten hebben ze werk gevonden in minder dan een maand. Fara acht zich gelukkig dat haar kinderen samen in dezelfde stad leven: Aan de telefoon klinken ze rustiger, meer volwassen en met goede hoop op de toekomst.

Veel ouders hebben moeilijkheden met het feit dat hun kinderen in verschillende landen zijn, ver van elkaar, aldus psychologe Adriana Abba. Een andere typische situatie is dat het ene kind in het buitenland is en het andere in Argentinië voor de ouders zorgt. In dat geval is het Argentijnse kind vaak kwaad op de broer of zus in het buitenland.

De jongeren verlaten Argentinië vooral omdat er geen werk is en omdat ze niet willen toezien hoe miljoenen mensen uit de middenklasse, met een goede opleiding en beroepservaring, plots tot de bedelstaf worden gebracht. Zelfs voor de crisis een hoogtepunt bereikte, verklaarde 53 procent van de jongeren in een opiniepeiling dat emigratie de enige manier was om hun dromen te verwezenlijken. Onder universiteitstudenten was 63 procent die mening toegedaan. De wens om in het buitenland interessante nieuwe ervaringen op te doen speelt bij de motivatie van emigranten slechts een ondergeschikte rol, zo bleek uit de peilingen.

Sommige ouders voelen zich schuldig omdat ze de indruk hebben dat ze hun kinderen niet alle middelen hebben gegeven om een toekomst uit te bouwen in Argentinië. Oudere mensen hebben het bijzonder moeilijk, omdat zij voortdurend in de angst leven hun kinderen of kleinkinderen nooit meer terug te zien. Vooral met de kleinkinderen verloopt het contact moeilijk. Soms spreken ze niet eens dezelfde taal, getuigt psychologe Sara Chapot. Ze leert oudere mensen hoe ze via internet en e-mail contact kunnen houden met hun nageslacht.

Anderen overwegen het voorbeeld van hun kinderen te volgen en te verhuizen. Nélida en Juan López hebben een dochter in Barcelona, een zoon in Duitsland en een derde zoon die met zijn gezin op het punt staat te vertrekken. Het aanbod van hun zoon om bij hem te komen wonen klinkt erg verleidelijk, maar net als veel mensen van hun generatie vindt het echtpaar Lopez het erg moeilijk om de wortels met het verleden door te hakken.