Overheid treedt niet op tegen eremoorden

Al liefst 211 Pakistaanse vrouwen zijn de eerste vier maanden van 2002 vermoord om de eer van de familie te vrijwaren. Dat is de helft meer dan vorig jaar. De militaire regering van Pakistan beweert dat ze strenge maatregelen genomen heeft om deze primitieve traditie uit te roeien. In werkelijkheid blijft de eeuwenoude praktijk ongestraft, zo blijkt uit een nieuw rapport van Madadgaar, een gezamenlijk project van de in Lahore gevestigde Advocaten voor de Mensenrechten en Unicef, het kinderfonds van de Verenigde Naties.



De Pakistaanse media rapporteerden vorig jaar tussen 750 en 1000 eremoorden, maar volgens mensenrechtenactivisten ligt het werkelijke cijfer veel hoger. De moorden worden gepleegd omwille van vermeende ontrouw van een getrouwde vrouw, omdat een vrouw een partner wil huwen die niet de goedkeuring van de familie wegdraagt of soms louter omdat een vrouw in het openbaar met een man gezien wordt.

“In werkelijkheid is dit echter gewoon een middel dat mannen gebruiken om de seksualiteit van vrouwen te controleren”, stelt Hadia Nusrat, die voor een ngo in Islamabad werkt. “Het is verkeerd om ontrouw te zijn”, oordeelt Shareefa Bibi, een huishoudster. “Maar niemand moet daarvoor vermoord worden. Ik ken mannen die hun vrouw gewoon van ontrouw beschuldigen omdat ze haar liever kwijt zijn.”

Volgens het rapport van Madadgaar heeft de overheid geen verregaande maatregelen genomen tegen deze praktijk. Zo is de overheid teruggekomen op een belofte om islamitische wetten van dictator Zia ul Haq uit 1979, die vrouwen duidelijk discrimineren, aan te passen. Maar de regering van president Musharraf zegt dat ze haar werk wel gedaan heeft. Er werd een speciale commissie opgericht onder bescherming van de Nationale Commissie voor de Status van Vrouwen. Die heeft volgens de regering imams over het hele land opgedragen om de eremoorden in hun preken te veroordelen. Ook de politie zou de opdracht gekregen hebben dit soort gevallen extra aandacht te geven.

Maar volgens mensenrechtengroepen brengt dat weinig zoden aan de dijk zolang er geen speciale wet wordt opgesteld waarmee de eremoorden gesanctioneerd kunnen worden. “Samen met een strenge wetgeving moeten zware straffen opgelegd worden”, zegt Shafqat Munir, voorzitter van Journalisten voor Democratie en Mensenrechten (JDHR), een ngo die ook rond dit thema werkt. “Maar de overheid moet ook via het onderwijs te werk gaan, door de gelijkheid van mannen en vrouwen in het curriculum in te brengen en zo de gewoontes te veranderen. Een verandering op lange termijn kan alleen bekomen worden door de jongeren te sensibiliseren”. Activisten wijzen erop dat volgens de Pakistaanse grondwet alle inwoners gelijk zijn voor de wet, en dat discriminatie op basis van geslacht verboden is. Pakistan heeft ook de Conventie voor het Uitroeien van alle vormen van discriminatie tegen vrouwen (CEDAW) ondertekend, en moet die ter uitvoering brengen, stelt Hadia Nusrat.

De politie zegt dat ze zonder speciale bevoegdheden weinig kan doen.”Onder de huidige wet kunnen we niemand arresteren zonder een officiële klacht, zelfs al kent een hele gemeenschap de moordenaars”, zegt een politie-officier die anoniem wil blijven. Aangezien eremoorden vaak met toestemming van de familie gebeuren, zijn speciale maatregelen noodzakelijk. In 74 van de gekende gevallen van dit jaar waren de echtgenoten de moordenaars, in 45 gevallen de broers, in 17 de vaders, in 12 de schoonbroers en in 12 de zonen, blijkt uit het rapport. Vaak ging het om zeer brutale moorden: 28 vrouwen werden neergeschoten, 28 werden vermoord met een bijl, 20 gewurgd, 10 neergestoken en de overige werden doodgeslagen.

Het rapport, dat voornamelijk gebaseerd is op de moorden die de pers haalden, stelt dat dit slechts het tipje van de ijsberg is. In afgelegen landelijke gebieden worden eremoorden zelden gerapporteerd, stelt ook Amnesty International in het rapport ’Bescherming van Vrouwen’ van april jongsleden. ”Karo Kari (zoals eremoorden genoemd worden) vormen de ergste vorm van geweld tegen vrouwen en komt overal voor, maar meer in landelijke gebieden,” zegt Syed Shamsuddin van Amnesty. Hij gelooft dat de overheid, de rechtspraak en de samenleving in zijn geheel ongevoelig zijn voor misdaden tegen vrouwen. “Daardoor blijven dit soort praktijken bestaan”.




Ref: ap hd

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.