"Pakistaanse sjiieten durven niet meer buitenkomen"

“Ik wil gerechtigheid. Maar het intense verdriet dat ik voel zou ik zelfs mijn ergste vijanden niet toewensen”, zegt de twintigjarige Shukria Jamali. Haar verloofde, Nadir Hussain, was als politieagent een van de slachtoffers van de explosies in Quetta, in de Pakistaanse provincie Beloetsjistan.

Zaterdagnacht protesteerde Jamali samen met duizenden andere mannen, vrouwen en kinderen bij de doodkisten. Ze wilden niet dat de lijken werden begraven. “Het was de langste nacht van mijn leven. We trotseerden de regen en ijskoude wind”, vertelt ze aan de telefoon vanuit Quetta.

Vrouwen

Een zelfmoordterrorist blies zichzelf vrijdagavond op in een snookerclub. Niet veel later, toen reddingswerkers en journalisten al ter plaatse waren, ging ook een bomauto af.

De meeste doden waren sjiitische Hazaren, een minderheid van 600.000 mensen, op een totaal 180 miljoen Pakistanen. De aanslag is opgeëist door soennitische extremisten van Lashkar-e-Jhangvi (LeJ), een organisatie die banden heeft met de taliban en sinds 2001 in Pakistan verboden is.

De sjiieten worden geregeld (ongestraft) door LeJ aan gevallen. Meestal hebben die het op de Hazaren gemunt, als etnische groep makkelijk te herkennen aan hun Mongoolse trekken. De meeste Hazaren leven in Afghanistan, maar op de vlucht voor soennitische vervolging 120 jaar geleden kwam een deel van hen in Pakistan terecht, waar ze aanvankelijk met open armen ontvangen werden.

Het geweld heeft een grote impact op de Hazarenvrouwen. “In mijn straat, waar vier andere Hazarengezinnen wonen, zijn wij het enige gezin met een man in huis. De andere zijn weggetrokken of gedood”, zegt Dawood Changezi. Taj Faiz bevestigt dat het vooral de vrouwen van onthoofde Hazarengezinnen zijn die bij haar Shohada-bijstandsorganisatie aankloppen.

Armoede

Volgens Jamali was haar verloofde de enige broodwinner van zijn familie omdat zijn vader ziek was. “Ik weet niet wie er nu voor hen zal zorgen. Mijn vader leeft niet meer en mijn broers zijn veel jonger dan ik.”

De mannen die gezinshoofd zijn, gaan vaak niet werken. “De rijke mensen met grote bedrijven hier voelden zich gedwongen om hun eigendom te verkopen nadat ze met kidnapping waren bedreigd”, aldus Changezi.

Altaf Safdari, eigenaar van televisiezender Mechid, meent zelfs dat advocaten, dokters, hoogleraren en zelfs functionarissen uit zijn Hazarengemeenschap in Quetta niet meer op straat durven komen, uit angst om gedood te worden.

Volgens Rukshana Ahmed van de vrouwenfractie van de regerende Pakistaanse Volkspartij neemt de armoede enorm toe. “In tal van gezinnen zijn er nu acht tot tien monden te voeden en is er geen broodwinner. Veel jonge studenten moeten hun studies afbreken.”

Leger

“We willen dat het leger de controle overneemt in Quetta en een gerichte militaire operatie voert tegen de extremisten. Ook willen we dat de minister-president van Beloetsjistan aftreedt”, stelt Abdul Khaliq, voorzitter van de Democratische Hazarenpartij (HDP).

Hoewel er niet op al hun eisen werd ingegaan, heeft de Pakistaanse premier Raja Pervez Ashraf na drie dagen protest het provinciebestuur van Beloetsjistan afgezet en de gouverneur het heft in handen gegeven.

Changezi heeft zorgvuldig de krantenknipsels van elke aanslag tegen zijn gemeenschap bijgehouden. Sinds het eerste geweld in 1998 zijn er volgens hem meer dan achthonderd mensen uit zijn gemeenschap vermoord bij aanslagen.

“Niemand werd hiervoor veroordeeld. De regering en het leger weten maar al te goed waar de extremisten zich schuilhouden. Waarom is het dan zo moeilijk om ze te vatten?”, vraagt Khaliq van HDP zich af.