Pakistaanse wezen sinds de aardbeving nog steeds afhankelijk van hulp

Als gevolg van de aardbeving die aan 85.000 mensen het leven kostte, zijn 1700 kinderen wees geworden en hebben 40.000 kinderen één ouder verloren. Veel kinderen leven in door UNICEF en andere organisaties opgezette tentenkampen. De regering heeft nog geen uitgebreid plan om de situatie aan te pakken.

De Population Council in New York heeft namens de VN een onderzoek uitgevoerd naar de leefomstandigheden van de kinderen. Veel van hen blijken, al is het onder de hoede van hun uitgebreide families, ooms, tantes of grootouders, in omstandigheden te leven die verre van ideaal zijn.

Adopties

Vanwege de speciale kwetsbaarheid van de nieuwe wezen heeft de regering restricties ingesteld op adopties. Ze is ook bang voor religieuze extremisten. “Elke religieuze organisatie heeft door de luidsprekers van moskeeën aangekondigd dat kinderen niet in handen mogen vallen van westerse ngo’s”, schrijft Jawad Hussain Qureshi van de International Crisis Group in een rapport. “We hebben meer dan 400 leden”, zegt Sarah Nuttall, oprichtster van de Pakistan Adoptie Groep (PAG). “Als een kwart van onze leden echt een kind zouden adopteren, zouden we honderd kinderen aan een thuis kunnen helpen.”

Instellingen

1400 wezen leven in weeshuizen die door de regering of door ngo’s worden gerund, zo bleek uit onderzoek van het Sustainable Policy Development Institute (SPDI) in Pakistan. Er is dringend een lange termijnbeleid voor deze kinderen nodig, anders kunnen ze nergens naartoe zodra de donororganisaties vertrekken. Er is een nationaal beleid ontwikkeld en de regering kijkt er op dit moment naar, maar er is geen timing die aangeeft wanneer dit wordt goedgekeurd.

Volgens Sandra Bisin van UNICEF hebben districtsorganisaties en de overheid kampen opgericht om kinderen te herbergen. Maar het is het beste voor kinderen om ze in hun eigen (uitgebreide) familie te houden, zegt Bisin. Geïnstitutionaliseerde zorg, of het nu wordt geboden door de regering, ngo’s of religieuze organisaties, moet een laatste redmiddel zijn.