Politiek vindt geen oplossingen voor het armoedeprobleem in België

Bea Cantillon is teleurgesteld in het voorbije armoedebeleid in ons land. De mogelijkheden waren er, maar werden onbenut gelaten. “In de voorbije 15 jaar scheerde de economische groei hoge toppen. De demografische omstandigheden waren vrij positief en de tewerkstelling is gestegen. Toch werden al die zaken niet aangegrepen om daadwerkelijk iets te veranderen aan de armoede in België”, aldus Cantillon. 

De actieve welvaartstaat

Cantillon: “De actieve welvaartstaat ziet werk als het ultieme redmiddel voor het probleem, want wie werkt, verdient geld. Jammer genoeg zijn de maatregelen die genomen worden voornamelijk positief voor de middenklasse in België. Politici hopen dat diegenen op de laagste sporten van de ladder wel zullen volgen, maar zo simpel is het natuurlijk niet.”
Paul Krugman, winnaar van de Nobelprijs voor Economie 2008, beschreef hoe de uitersten in de maatschappij op een obscene manier uiteengroeien. “De fatsoennorm is verdwenen”, volgens Coolsaet al sinds het begin van de jaren tachtig: “De fatsoennorm hield in dat de maatschappij besefte dat een te grote kloof tussen de meest arme en de meest rijke bevolking nefast was voor de samenleving op economisch en sociaal vlak. Politici zijn wel verontwaardigd over dit probleem, maar ze reageren niet of onvoldoende.”

De middenklasse

In het huidige politieke klimaat moet dus opnieuw gekozen worden voor het algemeen belang in plaats van voor individualistisch denken. Coolsaet ziet hierin een grote verantwoordelijkheid voor de middenklasse in België, die zowat 70 percent van de bevolking uitmaakt.
“De middenklasse in België is ontzettend gevoelig. Op die golf van gevoeligheid surfen partijen als Lijst Dedecker en N-VA. Die prediken het individueel belang, en dat is veel eenvoudiger dan het prediken van een collectieve solidariteit. De vraag is natuurlijk of de middenklasse bereid is om in te leveren om het armste deel van de bevolking te helpen. Alleszins één zaak is duidelijk geworden. De vruchten van de welvaart moeten beter verdeeld worden, en daar moet men niet te lang mee wachten.”