Poppentheater moet respect afdwingen voor gehandicapten

Het project ‘Con Permiso’ (met uw toelating) ging op 30 juni van start met
een eerste voorstelling van het poppentheater in het Kindermuseum in San
José, de hoofdstad van Costa Rica. Daarna gaat de reis naar de andere landen
van Centraal-Amerika. Het project is in de eerste plaats gericht op
kinderen en wil de positieve boodschap overbrengen dat mensen niet altijd
dezelfde mogelijkheden hebben, maar toch allemaal evenwaardig zijn. Wij
willen duidelijk maken dat gehandicapten bekwame mensen zijn, zegt de
32-jarige initiatiefnemer Miguel Blanco. Samen met zijn partner, de acteur
Christian Amador, wil hij via een artistieke productie de specifieke
vaardigheden van mensen met een fysieke of mentale handicap beklemtonen.

Hoewel er geen concrete cijfers beschikbaar zijn, heeft naar schatting tien
procent van de vier miljoen Costaricanen de een of andere handicap. Dat
cijfer is zowat hetzelfde voor alle Midden-Amerikaanse landen. Onze
bedoeling is het publiek aan te spreken over gehandicapten, maar we willen
het onderwerp niet opdringen. We willen met respect optreden, en daarom
vragen we zowel de kinderen als de ouders om ons hun aandacht toe te staan,
verklaart Blanco de titel van het project. Het symbool van het project is
een deur met een hand erachter die probeert ze te openen - een verwijzing
naar de noodzaak om kansen te bieden aan gehandicapten zodat ze zichzelf
kunnen uiten en de stereotypen kunnen ontkrachten die hen discrimineren.

Blanco en Amador hebben het script geschreven voor drie korte toneelstukken
en televisieprogramma’s waarin vier poppen in contact treden met het publiek
en de boodschap verspreiden dat andersvaliden niet ziek zijn. Wij leggen
uit dat mensen met een handicap bepaalde problemen hebben, maar dat zij net
zo goed denken en dromen en een normaal leven leiden, zegt Amado. Sommige
mensen beschouwen dit het soms als een taboe. Wij willen het op een
natuurlijke, toegankelijke en aangename manier ter sprake brengen bij
kinderen. Het is belangrijk dat kinderen al vroeg inzien dat mensen met een
handicap gewoon een heel klein beetje verschillend zijn, maar wel dezelfde
rechten hebben en dat zij een belangrijke rol kunnen spelen in de
samenleving.

Het project mikt op een doelpubliek van kinderen van vijf tot twaalf jaar,
al kunnen ook volwassenen de show wel appreciëren. De leider van de
poppenbende is Marcos, een jongen die niet kan lopen tengevolge van een
hersenverlamming. Hij zit in een rolstoel, die hij zijn ‘superkar’ noemt,
omdat hij zich er heel snel mee kan verplaatsen. Daarnaast is er nog Elena,
een meisje met het syndroom van Down, Reynaldo, die blind is, en Paoloa, een
vriendin die niet gehandicapt is, en die fungeert als een soort
verbindingspersoon met de rest van de samenleving en het publiek.

Het verhaal beschrijft hoe Marcos net is verhuisd naar de buurt waar Paola
woont. Ze lopen elkaar regelmatig tegen het lijf en raken dan aan de praat.
Hij vertelt haar dat hij eigenlijk een normaal leven kan lijden. Marcos
heeft ernstige mobiliteitsproblemen. Met veel humor legt hij uit hoe hij een
bad neemt, zich aankleedt, paard rijdt en net dezelfde dingen doet als alle
andere kinderen. De poppen stellen kinderen voor van 11 tot 13 jaar, maar
zijn in werkelijkheid maar half zo groot als een vierjarig kind. Ze worden
bediend door twee poppenspelers die ook deelnemen aan het project. Zij
gebruiken een eenvoudige en rechtstreekse taal en veel grapjes om de
aandacht van het jonge publiek gaande te houden.

Voor de lancering van hun poppenshow hebben Amador en Blanco de steun
gekregen van twee privé-bedrijven. Toch is het niet gemakkelijk geweest om
het project op poten te zetten - alles bij elkaar heeft het drie jaar
geduurd om alles te plannen en te coördineren. We zouden graag meer steun
krijgen van niet-gouvernementele organisaties en bedrijven zodat we ons
educatieve en artistieke spektakel kunnen blijven opvoeren, aldus Blanco.