Prangende vragen aan Vlaamse ngo's

Als wij de infrastructuur van een internationaal netwerk financieren, versterken we ook de werking van dat netwerk. Financiële solidariteit en sensibilisering kunnen samen gaan. Als Europese ngo’s zich enkel als donors opstellen, dan scheppen ze natuurlijk wel afhankelijkheid. We proberen dat onder meer tegen te gaan via de techniek van de gedelegeerde fondsen waarvan beide partners samen bepalen wat er met dat geld gebeurt. Daarnaast hebben we sinds een jaar ook een tiental zogenaamde steunpunten, waarin werknemers van Broederlijk Delen optreden als tussenschakel tussen de organisatie in België en onze partners. Deze mensen hebben veel ervaring in de regio en zijn daarom niet echt afhankelijk van ons. Zij moeten kritisch zijn, vragen stellen en ons laten weten of er op het terrein van onze goeie intenties ook iets te zien is. We laten onze werking in het algemeen te weinig bevragen door onze partners. Toch groeit dat. In Peru en India werken onze partners rond werkende kinderen. Op een bijeenkomst bepalen zij samen met ons welke voortrekkersrol kinderen kunnen spelen in maatschappelijke veranderingen.’

Broederlijk Delen ziet zich als een schakel in een netwerk. Wordt de politieke actie in België dan de belangrijkste opdracht in plaats van het werven van fondsen? De Graef: ‘Je kunt mensen op verschillende manier mobiliseren. Sommigen engageren zich door een petitie te ondertekenen, anderen door een schenking te doen. Sommige mensen zien het als een politiek engagement 0,7 procent van hun inkomen af te staan aan het Zuiden. Wij vinden inderdaad dat politieke actie belangrijker moet worden. Daarom hebben we sinds een jaar een politieke studiedienst en trekken we meer middelen uit om aan beleidsbeïnvloeding te doen. Trouwens, onze jaarlijkse campagne is ook een politieke actie. Vorig jaar draaide die rond de schuldenlast van het Zuiden, dit jaar hebben we niet onder stoelen of banken gestoken dat we strijden voor een Tobintaks en volgend jaar gaan we door met de financiële architectuur van deze wereld. Als we door zulke acties een beweging in Vlaanderen helpen bouwen, dan is dat politiek werk, niet?’

Gunilla De Graef vindt niet dat een donorrelatie noodzakelijkerwijze belet dat je als gelijken met elkaar omgaat. ‘Dat is enkel zo als je die partner uitsluitend ziet als een ontvanger. Wij willen echter een dialoog, een voorwaarde voor een duurzame relatie. We betrekken onze partners bij onze beleidsvorming. In overleg met hen organiseren we stages: mensen van ginder komen bij ons meewerken en omgekeerd. Dat maakt een diepgaande dialoog mogelijk.’