Rusland ontloopt verantwoordelijkheid voor Tsjetsjeense vluchtelingen

Het rapport Struggling to integrate: displaced people from Chechnya living in other areas of the Russian Federation toont aan dat Tsjetsjeense vluchtelingen in Rusland vaak niet over de nodige documenten beschikken om een normaal leven op te bouwen. Toegang tot arbeid, gratis gezondheidszorg en een volwaardige pensioenregeling wordt hen zo onmogelijk gemaakt. De arbitraire toepassing van de wetgeving door lokale ambtenaren maakt de uitkomst van aanvragen bovendien vaak onvoorspelbaar. Velen zijn genoodzaakt tot zwartwerk, huren om het even wat ze kunnen vinden op de private huisvestingsmarkt, draaien op voor alle medische kosten en krijgen slechts een minimaal pensioen. De meesten hebben het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Met hun beperkt inkomen kunnen ze amper de huishuur bekostigen, laat staan de rest van hun uitgaven.
‘De regering moet ervoor zorgen dat alle IDP’s documenten kunnen krijgen, zonder discriminatie en zonder dat hen onredelijke voorwaarden worden opgelegd, waaraan ze als IDP toch niet kunnen voldoen,’ stelt NRC Secretaris-Generaal Elisabeth Rasmusson dan ook.

Thuisloos

Een honderdduizendtal mensen vluchtte uit Tsjetsjenië naar andere delen van de Russische Federatie tijdens een eerste separatistische conflict in 1994. Het aantal vluchtelingen bleef  stijgen tot het conflict eindigde in 1996 en steeg opnieuw toen een tweede conflict uitbrak in 1999. In totaal hebben 600.000 mensen Tsjetsjenië gedwongen verlaten tussen 1991 en nu. Daarnaast kreeg de Russische Federatie nog eens 40.000 vluchtelingen te slikken door het conflict in Noord-Ossetië in 1992. IDP’s willen nog steeds niet terugkeren, omdat ze vrezen voor hun veiligheid in hun thuisland.
Ondanks een huisvestingsprogramma van de overheid hebben veel IDP’s nog steeds geen vast verblijf gevonden. Sommigen kregen compensatie voor hun verloren eigendommen, maar zagen daardoor de kans op hervestiging door de overheid aan hun neus voorbijgaan. De compensatie, vastgelegd voor de financiële crisis van 1998, is echter ontoereikend om alternatieve huisvesting te betalen. Het huisvestingsprogramma van de overheid is bij gebrek aan fondsen al niet veel beter. De IDP’s blijven hoe dan ook berooid achter.
‘Bijkomende fondsen moeten verzameld worden voor het huisvestingsprogramma en IDPs die nog steeds permanente huisvesting zoeken, moeten worden geholpen, onafhankelijk van het feit of ze nog de status van gedwongen migrant hebben of reeds een eigendomscompensatie kregen,’ aldus Elisabeth Rasmusson.