Schuld

Terwijl de internationaal afgesproken bestedingsnorm 0,7 procent bedraagt. Op zich al een laag plafond, maar veel te hoog dus voor onze merendeel in welvaart verkerende bevolking. De negentien miljard die de staatssecretaris voor ontwikkelingssamenwerking bepleit, is maar een klein doch stevig hefboompje om het ingezakte plafond weer enigszins omhoog te duwen. Weinig, te weinig mensen die daarvan wakker liggen. De inspanning die we met zijn allen moeten leveren is eigenlijk niet zo zwaar en toch kan of wil de politiek er ons niet genoeg voor mobiliseren. Weet ook, en staatssecretaris Boutmans heeft het mij voorgezegd, dat deze ietwat verhoogde bijdrage lang niet voldoende is. Hij heeft de financiële schatbewaarder van het land, minister Didier Reynders, aangespoord om bij te springen. Doe nu toch eens een inspanning om een goed deel van de schulden van de derdewereldlanden kwijt te schelden. Waarom niet? Lastenverlaging voor ons allemaal, mooi misschien, dat kan wel. Wij weer een beetje rijker nog, zij altijd maar armer dan?

Zeker, er is al geld verkwist, in verkeerde handen terecht gekomen, of niet aangekomen, slecht beheerd of in misbaksels van projecten gestopt, allemaal waar. En onze ontwikkelingshelpers te velde krijgen zelf ook wel eens te veel geld uitgekeerd voor eigen gebruik. Of is dat alleen maar het geval voor hun Nederlandse of Duitse collega’s? In Nederland heeft de vrouwelijke evenknie van Boutmans, Eveline Herfkens, luidop aangekondigd dat het afgelopen moet zijn met die (over)betaling en dat langlopende projecten bekort zullen worden. Meer inlandse krachten aan ‘t werk, minder gearriveerde mensen van hier, voor minder lange tijd naar ginder. Haar voorganger, minister Pronk, zal de zware wenkbrauwen wel hebben gefronst, maar de kordaat glimlachende Eveline is het wel menens. Het geld anders en beter, efficiënter besteden. Onze vriend Moreels, Boutmans’ voorganger dan weer, is bijna bezweken onder zijn taak en het voornemen om het eigen Abos geheel om te vormen, en zo tot betere resultaten te komen.

Mensen en middelen. Ze zijn allebei nodig. Maar zonder geld geen resultaat. En wat is nu negentien miljard? De Duitse autocoureur Michael Schumacher, nauwelijks dertig, heeft in zijn carrière als autopiloot al meer dan zeventwintig miljard verdiend, lees ik in Eurobusiness Magazine. Tweeënhalf miljard per jaar. En een voetballer als Luis Figo wordt voor twee miljard verkocht, van de ene club (Barcelona) aan de andere (Real Madrid).

Geef die miljarden aan Boutmans en de zijnen, en vooral, scheld die arme donders van Guinee tot Ecuador hun schulden kwijt. Dat scheelt miljarden die ze toch niet hebben.