Stad van honderd namen

 ‘Want wat doet een straatfotograaf anders dan wandelen en kijken en wachten en praten, en dan nog wat kijken en wachten, in een poging het vertrouwen te behouden dat het onverwachte, het onbekende of het geheime hart van wat al gekend is gewoon ligt te wachten om de hoek.’ In zijn jongste boek Istanbul. Stad van honderd namen toont Webb wat al dat lanterfanten aan de Bosporus heeft opgeleverd.
O kort te zijn: een onvoorstelbaar intiem portret van een zeer verscheiden stad en van haar bewoners. De fotograaf is op bijna wonderlijke wijze afwezig, alsof hij zo lang rondgehangen heeft in de stegen en straten van de stad, dat hij zelf een van die door tijd en tegenslag verweerde muren geworden is waartegen geleund, gebald, gepist wordt. Wie Istanbul bezocht, herkent de stad maar ziet tegelijk wat hij –zonder het fotografische oog en het eindeloze geduld van Alex Webb– altijd zal moeten missen: het geheime hart van wat al gekend is.
Achteraan werd een hoofdstuk uit Orhan Pamuks Istanbul (Arbeiderspers, 2005) overgenomen, waarin Pamuk het uitgebreid heeft over de innerlijke kern van zijn stad: hüzün of weemoed. In het hele boek van Pamuk is dit een verhelderend hoofdstuk, maar los van het verhaal en de vele tegenstrijdigheden die Pamuk over Istanbul opdist, wordt dit eerder een gimmick, een verkooptruc dan een echt toegevoegde waarde. Erger nog, het plaatst de beelden van Webb in dat typisch oriëntaalse licht dat ze vanzelf net niet hebben. Daarmee worden de foto’s geen recht gedaan, maar ook het standpunt van Pamuk niet.
Istanbul. Stad van honderd namen door Alex Webb (fotografie) en Orhan Pamuk (tekst) is uitgegeven door uitgeverij Mets & Schilt. 135 blzn. ISBN 978-90-53-30-5416