Taal als troost

Het went niet, verhalen over vrouwen die vernederd en misbruikt worden, en mannen die gevangen zitten in hun eigen brutaliteit en egocentrisme. Duizend schitterende zonnen van Khaled Hosseini gaat daarover. En over oorlog, geweld en gemis. Hoe kan het anders voor een verhaal dat zich in Afghanistan afspeelt. Het bijzondere aan deze roman is dat Hosseini in de taal de warmte vindt die de kilte van de realiteit verzacht en verteerbaar maakt. Zoals de ene vrouw de andere een troost is, midden het harde leven onder de burqa en in een samenleving die doordrongen is van geweld.
Mariam, het hoofdpersonage van het boek en een onwettig kind van haar vader, is vijftien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere Rasheed, een schoenverkoper uit Kabul die droomt van een zoon. Wanneer Mariam hem die niet kan schenken, hoopt hij dat de heel wat jongere Laila, die Rasheed later bij in huis neemt, dat wel kan. Aanvankelijk leidt dit tot een gespannen relatie tussen de twee vrouwen, maar door Rasheeds onmogelijke karakter groeit er een nauwe verbondenheid en solidariteit tussen de twee, als lotgenoten en elkaars troost in bange dagen. Die bange dagen zijn erg letterlijk te nemen, want terwijl de vrouwen samen proberen te overleven, wordt Kabul door bommen en granaten in puin gelegd.  
Het verhaalmotief van deze roman is niet bijzonder origineel en sommige karaktertekeningen en beschrijvingen neigen wel eens naar het cliché. Maar de beschrijving van het moment waarop Mariam voor het eerst een burqa over zich heen krijgt, laat je als lezer niet onberoerd. ‘Het verlies van de zijwaartse blik was zenuwslopend en ze hield niet van de verstikkende manier waarop de stof met de plooien erin telkens tegen haar mond viel. “Daar raak je wel aan gewend”, zei Rasheed. “Ik weet zeker dat je het op de duur zelfs aangenaam vindt.” (p.71) 
De opbouw van het verhaal volgt de historische en politieke geschiedenis van het land tussen 1974 en 2003, verteld in vier chronologisch op elkaar volgende delen. De titel, die op het eerste zicht vloekt met de grauwe realiteit, is een vers uit een gedicht van een Perzisch dichter uit de 17de eeuw en staat symbool voor de herinnering aan geluk.
Khaled Hosseini, die eerder bekendheid verwierf met zijn roman De vliegeraar, werkte in Afghanistan als arts voor de VN-Vluchtelingenorganisatie UNHCR. De bewogenheid voor wat zijn landgenoten doormaken, vormt dan ook de grondtoon van dit verhaal. Wellicht is ook voor Hosseini zelf de taal balsem op de wonden die hijzelf onder ogen heeft moeten zien.
Duizend schitterende zonnen door Khaled Hosseini is uitgegeven door De Bezige Bij. 392 blzn. ISBN 978-90-234-2606-6

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2798   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2798  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.