Tarantula op rust temt jonge leeuwen

‘Als deze bende ergens moest ontstaan, dan wel in Genk’, zegt Magoga, die opgroeide in de oude tuinwijk. In geen tijd evolueerde het plattelandsdorp van een paar duizend inwoners tot de multiculturele groeipool van Limburg. Belgen, Italianen, Turken, Marokkanen, Grieken en dertig andere nationaliteiten vonden elkaar in de mijn. Al is er veel lof gezwaaid over het multicultureel model van de stad, het leven tussen de verschillende nationaliteiten was niet altijd evident. De opstandige tweede generatie liet van zich horen. ‘Wij kwamen op voor onze rechten. Er was nog meer racisme dan vandaag, en dat prikte. Elk plakkaat Verboden voor Vreemdelingen moest eraan geloven. En als dat niet hielp, gingen we op de vuist.’ Een leven tegen honderd per uur, noemt hij het. ‘Op het einde zweefden we op onze status tot het uit de hand liep en de politie meer greep op ons kreeg.’ De vraag of het gratuite geweld van een motorbende te vergelijken is met de agressie van sommige manifestanten tegen de G8 in Genua, wekt bij Magoga weinig interesse op. ‘Politiek laat me koud. Als ze mij maar met rust laten.’ De peetvader van de terril is “nuchter” geworden.

Achter dit je-m’en-foutisme schuilt een levendige bezorgdheid over de problemen in zijn eigen stad. Een man met de allure van Magoga kan bruggen leggen naar mensen die het beu zijn betutteld te worden. Hij blijft een fenomeen en jeugdwerkers vragen hem om met jongeren in dialoog te gaan en een realistisch beeld te geven van het leven op straat. ‘Ik praat over mijn verleden en probeer hen een beetje op het rechte pad te houden. Net als ik vroeger, hebben ze veel vragen: over drugs, agressie en het ouder worden.’

Hij benadrukt de bescheidenheid van zijn opzet, al heeft hij de komende maanden weer twee projecten op stapel staan. ‘Hier in het Unicum wil ik met een kleine groep jongeren muziek maken. Een beetje jammen en die kerels van de straat houden.’ Intussen gaat hij samenwerken met het OCMW. Men was al even op zoek naar iemand die een goed beeld kon schetsen van het leven van de logementbewoners in Genk. Magoga leek de geknipte man. ‘Het is niet makkelijk om in die leefwereld te kruipen. Met mijn vader heb ik lang op logement gewoond en ik ken nog veel mensen in die situatie. We hebben hondervijftig bezoeken gepland. Ik hoop dat ze bij mij hun verhaal kwijt kunnen.’