Tsunami brengt ommekeer in leven kustbewoners

Op 26 december 2004 veroorzaakte een hevige aardbeving een tsunami die landen rondom de Indische Oceaan trof. Er kwamen minstens 200.000 mensen om. Indonesië, Thailand, Sri Lanka en India werden het zwaarst getroffen.
“Voor de tsunami werden veel van deze dorpen verwaarloosd door de plaatselijke autoriteiten. De bewoners moesten zichzelf maar zien te redden”, zegt Bhakther Solomon van de Development Promotion Group (DPG), een grote niet-gouvernementele organisatie die actief is op het gebied van hulpverlening en herstel in Tamil Nadu.
DPG was verantwoordelijk voor 822 van de 22.000 huizen die door verschillende ngo’s werden gebouwd als “zichtbaar onderdeel van het herstelwerk”, zegt Solomon. De golf van hulp aan de kustdorpen in zwaar getroffen districten zoals Nagapattinam, Cuddalore en Kanyakumari, raakte vrijwel alle aspecten het leven van duizenden dorpsbewoners en hij duurt nog voort.
“Op dit moment is een punt bereikt waarop onze belangrijkste angst is dat deze mensen hulpafhankelijk worden en hun traditionele beroepen zoals vissen verlaten”, zegt Solomon. “Daarmee zouden misschien ook vaardigheden die in honderden jaren werden opgebouwd, verloren gaan.”

Onderwijs

Visser Pavalaparai en zijn vrouw Sarvanade uit het dorp Kameshwaram, willen bijvoorbeeld niet meer dat hun schoolgaande zoon visser wordt. Ze willen hem hoger onderwijs laten volgen. Pavalaparai en Sarvanade konden hun oude beroep - het drogen en verkopen van vis - weer oppakken met hulp van DPG.
Ze willen het liefst nog twee kinderen die ook een goede opleiding moeten krijgen, iets wat voor de tsunami ondenkbaar was. Wat voor hen het verschil maakte, was de komst van gemotoriseerde vissersboten en netten van DPG en de deelname aan een zelfhulpgroep (SHG) die met aansturing van DPG werd opgezet.
De gemotoriseerde vissersboot zorgt voor extra inkomsten, die Pavalaparai spaart bij de SHG. Het is, zegt hij, genoeg om de opleiding van zijn zoon betalen en om leningen te kunnen afsluiten als dat nodig mocht zijn. Hij verwijst naar de tijd waarin vissers zoals hij in de schulden zaten, machteloos waren en continu moesten opboksen tegen eigenaren van grote boten, geldschieters en handelaars. “Vroeger konden we geen leningen afsluiten zonder onderpand. We wisten niet eens hoe we onze problemen bespreekbaar moesten maken”, zegt Pavalaparai.
Voordat de SHG’s werden gevormd, waren de dorpsbewoners afhankelijk van de ‘panchayat’, de kleinste bestuurlijke eenheid, voor alle officiële communicatie. Aangemoedigd door de SHG, regelen de dorpsbewoners hun zaken nu rechtstreeks met hogere functionarissen, wat leidt tot een betere belangenbehartiging.

Duurzaam

De huizenbouw zorgde voor een mentaliteitsverandering bij de trotse vissers en hun vrouwen. Moesten zij vroeger niets hebben van de bouw, toen de tarieven voor het werk stegen, werden veel vrouwen al snel vaardige metselaars, zegt Solomon.
Toen de eerste remmingen eenmaal weg waren, leerden de vrouwen zich ook andere vaardigheden aan, met hulp van DPG. De Development Promotion Group bood onder meer kleermakerscursussen aan.
Waar de ngo’s huizen en dorpshuizen bouwden, volgde de regionale autoriteiten met straatverlichting en andere infrastructuur. Daardoor ontstond er een bescheiden economische opleving in de kustgebieden. Sommige ngo’s, zoals Embracing the World (ETW), bouwen niet alleen huizen. Ze leggen ook wegen en bronnen aan en bouwen scholen, openbare gebouwen en gezondheidscentra.
“De mensen in deze dorpen leven nu met hogere verwachtingen”, zegt Solomon. “Dat zie je terug in het feit dat er veel minder kinderen uitvallen op school. Het is nu de uitdaging om ervoor te zorgen dat de dorpen niet terugglijden in verwaarlozing.”