Turken drinken serbet

Een serbet is gekleurd suikerwater –meestal rood– dat gekoeld geserveerd wordt ter gelegenheid van een huwelijksaanzoek. Door een ?erbet aan te bieden of aan te nemen, wordt het verbale akkoord van beide families over de huwelijksplannen geformaliseerd.

Over de etymologische oorsprong van het woord is er discussie. De ene zegt dat het van het Arabische charba (sap) komt, de andere meent dat het Urdu woord voor siroop aan de grondslag ligt, terwijl een derde zeker is dat serbet afgeleid is van het Hindi charbat (drank). Vast staat dat het Turkse serbet aan de oorsprong ligt van het heerlijke sorbetijs. In het Ottomaanse rijk werd de serbet bereid op basis van rozen, rozebottel, rode kornoelje, zoethout en een keur aan kruiden. De sultans waren overtuigd van de genezende kracht van hun serbets en vertrouwden het verbouwen en bereiden van planten dan ook toe aan apothekers en dokters die verbonden waren aan het paleis. Tijdens de ramadan werd de beroemdste serbet, op basis van Atheense honing, aangeboden bij het verlaten van de moskee.

Wie vandaag de serbet van haar dochter drinkt, maakt duidelijk dat het meisje niet langer beschikbaar is op de informele huwelijksmarkt. De serbet is trouwens niet de enige zoete lekkernij die in de aanloop naar het opstarten van een nieuw gezin genuttigd wordt. Op het verlovingsfeest (nisan), het burgerlijk huwelijk (resmi nikah), het religieuze huwelijk (imam nikahi) en het huwelijksfeest (dügün) zijn naast serbets ook van honing en suiker druipende desserts te krijgen zoals de baklava, tulumba en kadayif. De uitleg voor dat hypercalorierijke menu vind je wellicht in het Turkse gezegde ‘Wie suiker eet, zal ook zoete woorden spreken’. (mk)