Venezolaanse oppositie begint strijd om parlement

“Het zijn cruciale verkiezingen, want als de oppositie wint, zal ze het land destabiliseren”, zegt Hugo Chávez. “Ze komen niet om te werken, ze komen achter mij aan, om de revolutionaire wetten en sociale programma’s te ontmantelen. Daarom hebben we een overtuigende triomf nodig, met een gekwalificeerde meerderheid - twee derde van de zetels.”
Ramón Aveledo, secretaris van de oppositiecoalitie Tafel van Democratische Eenheid, spreekt tegen dat het de bedoeling is Chávez ten val te brengen. “Onze doelstelling is te winnen opdat het parlement zijn functie van controleorgaan zou kunnen uitoefenen en opdat het de president verplicht om te regeren voor iedereen en in overeenstemming met de grondwet.”

Owngoal

Het Venezolaanse parlement bestaat uit één kamer met 165 leden – op dit moment zijn het er uitzonderlijk 167 – die om de vijf jaar verkozen worden. Het mandaat van de president duurt telkens zes jaar.
Bij de parlementsverkiezingen van 2005 besloot de oppositie op het laatste moment niet mee te doen. Ze zei dat ze geen vertrouwen had in de electorale organen. Daardoor werden alleen aanhangers van Chávez verkozen. Een dozijn verkozenen verliet die meerderheid in 2007 en heeft nu zitting in de oppositie of als onafhankelijke.
Socioloog en politiek analist Carlos Raúl Hernández noemt de beslissing van de oppositie om vijf jaar geleden niet mee te doen “een vergissing, een owngoal waarmee de oppositie de regering alle macht op een presenteerblaadje aanreikte. Maar dankzij het gezond verstand is dat nu gecorrigeerd en is er een democratisch alternatief.”

Inflatie

Zodra de oppositie een derde van de zetels binnenhaalt, zal Chávez het een stuk moeilijker krijgen om zijn wil door te drukken. De inlichtingendiensten houden er rekening mee dat de oppositie tot negentig zetels haalt en dus de meerderheid kan vormen, zegt analist Eduardo Semtei, voormalig bestuurslid van de Nationale Kiesraad.
Zowel Semtei als Hernández zegt dat de populariteit van Chávez gedaald is als gevolg van de stroom- en drinkwaterrantsoenering, de slecht draaiende openbare diensten, de buitensporige bureaucratie en de impact van de devaluatie.
De laatste vijf jaar was de inflatie in Venezuela de hoogste van beide Amerika’s, jaarlijks 25 tot 30 procent. In januari kwam daar nog eens een devaluatie met 50 procent van de bolivar, de nationale munt, bovenop.

Interne twisten

Leiders van de regerende Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) zoals Freddy Bernal, voormalig burgemeester van Caracas, zeggen dat de oppositie nauwelijks zetels haalt omdat ze er niet in zou slagen de interne twisten te overstijgen.
De oppositie kondigde aan dat er een consensus is voor de meeste kiesdistricten. In een twintigtal districten, waar de kansen van de oppositie het grootst zijn, komen eerst voorverkiezingen, waaraan alle Venezolanen kunnen deelnemen, om de kandidaturen te bepalen.

Gevangenen

Op de oppositielijsten staan ook verscheidene gevangenen, “politieke gevangenen” volgens de oppositie. Mochten ze gekozen worden, dan krijgen ze parlementaire onschendbaarheid en kunnen ze vrijkomen.
Onder hen zijn de gevangenen journalist Gustavo Azócar, die vervolgd wordt voor het niet naleven van een reclamecontract, en Richard Blanco, voormalig prefect van Caracas, beschuldigd van agressie tegen een politieagent tijdens een manifestatie.
Ook voormalig politiecommissaris Iván Simonovis is kandidaat. Samen met andere politiechefs kreeg hij dertig jaar cel voor zijn aandeel in de gebeurtenissen van 11 april 2002. Een oppositiebetoging werd toen neergeslagen, wat tot een staatsgreep leidde die Chávez 47 uren buitenspel zette. Tegen die veroordeling is beroep aangetekend.
Volgens private opiniepeilers zou Chávez’ aanhang gedaald zijn van 55 tot 60 procent vorig jaar naar 40 tot 50 procent nu.