Gie Goris was van december 1990 tot september 2020 voltijds actief in de mondiale journalistiek, eerst als hoofdredacteur van Wereldwijd (1990-2002), daarna als hoofdredacteur van MO* (2003-juli 20
Verhaal met hoofdletter V
‘Eindelijk weer een virtuoze, zeer originele roman uit India’, proclameert Nobelprijswinnar V.S. Naipaul op het voorplat van De alchemie van het verlangen. Lof vanwege Naipaul is een schaars goed, meestal reserveert de grootmeester zijn bewondering voor zichzelf. Dat de vuistdikke debuutroman van Tarun J. Tejpal zo’n accolade krijgt, wekt dus hoge verwachtingen. En die worden niet teleurgesteld.
Gie Goris . 25 juni 2008
‘Het is niet liefde wat mensen het sterkst bindt, maar seks.’ Met zo’n openingszin word je als lezer weerloos in het boek gezogen, om er 650 bladzijden later weer uitgeworpen te worden met een mooie inclusie –maar die gaan we hier niet verklappen, natuurlijk.
De basislijn van De alchemie van het verlangen is het verhaal van twee jonge Indiërs die groots en meeslepend willen leven en met alle handen tegelijk –in Indiase mythologie kan een goddelijk personage héél veel armen en handen hebben– de kansen grijpen die het snel veranderende India hen biedt. Ze verhuizen van het platteland naar de stad en verder naar de hoofdstad, ze beminnen elkaar op plaatsen en manieren die voor de preutse Indiërs minstens onbehoorlijk zijn, ze worden gedreven door artistieke ambities en ze verleggen allerlei grenzen verleggen –Fizz, de vriendin van de anonieme verteller, komt bijvoorbeeld uit een moslimfamilie, hij niet. En deze opsomming is allesbehalve volledig.
De conventies van de klassieke roman eisen dat zo veel menselijk streven en avontuur in verlies en vertwijfeling moeten eindigen. Tejpal laat zijn personages inderdaad door diepe crisissen gaan, waardoor hij perfect duidelijk maakt dat de menselijke ziel geen landschap is: inzicht in menselijke motivaties en gedrag ontstaat in de duisternis van het smalle ravijn van vertwijfeling, niet op de hoogste toppen van ons geluk.
Tejpal exploreert de betekenis van menselijke relaties door binnen het hoofdverhaal andere verhalen open te plooien en te verweven in het leven van de hoofdpersonages. ‘Toen begreep ik voor het eerst dat het verhaal altijd belangrijker is dan de verteller. Niet de verteller brengt het verhaal tot leven, maar het verhaal houdt de verteller in leven’, noteert de hoofdpersoon op blz. 628.
Dat is een vorm van transcendentie die de vrijdenker in Tarun J. Tejpal aankan, een manier om volkomen humanist te blijven en toch de ervaring uit te drukken dat de mens die centraal staat niet de motor of de regisseur van zijn leven is. ‘De levens die we zien, en waar we over lezen, lijken geordend alleen omdat we er zo weinig van weten. Elk leven is vergeven van onzichtbare demonen: hebzucht, jalkoezie, bedrog, lust, geweld, paranoia.’ (blz. 389) U bent dus gewaarschuwd: wie dit boek leest, houdt geen ongeschonden mensbeeld over. (gg)
De alchemie van het verlangen door Tarun J. Tejpal is uitgegeven door De Geus. 670 bzln. ISBN 978 90 445 3014 0
Lees eenn uitgebreid interview dat Gie Goris met Tarun J. Tejpal had in Delhi hier.
De basislijn van De alchemie van het verlangen is het verhaal van twee jonge Indiërs die groots en meeslepend willen leven en met alle handen tegelijk –in Indiase mythologie kan een goddelijk personage héél veel armen en handen hebben– de kansen grijpen die het snel veranderende India hen biedt. Ze verhuizen van het platteland naar de stad en verder naar de hoofdstad, ze beminnen elkaar op plaatsen en manieren die voor de preutse Indiërs minstens onbehoorlijk zijn, ze worden gedreven door artistieke ambities en ze verleggen allerlei grenzen verleggen –Fizz, de vriendin van de anonieme verteller, komt bijvoorbeeld uit een moslimfamilie, hij niet. En deze opsomming is allesbehalve volledig.
De conventies van de klassieke roman eisen dat zo veel menselijk streven en avontuur in verlies en vertwijfeling moeten eindigen. Tejpal laat zijn personages inderdaad door diepe crisissen gaan, waardoor hij perfect duidelijk maakt dat de menselijke ziel geen landschap is: inzicht in menselijke motivaties en gedrag ontstaat in de duisternis van het smalle ravijn van vertwijfeling, niet op de hoogste toppen van ons geluk.
Tejpal exploreert de betekenis van menselijke relaties door binnen het hoofdverhaal andere verhalen open te plooien en te verweven in het leven van de hoofdpersonages. ‘Toen begreep ik voor het eerst dat het verhaal altijd belangrijker is dan de verteller. Niet de verteller brengt het verhaal tot leven, maar het verhaal houdt de verteller in leven’, noteert de hoofdpersoon op blz. 628.
Dat is een vorm van transcendentie die de vrijdenker in Tarun J. Tejpal aankan, een manier om volkomen humanist te blijven en toch de ervaring uit te drukken dat de mens die centraal staat niet de motor of de regisseur van zijn leven is. ‘De levens die we zien, en waar we over lezen, lijken geordend alleen omdat we er zo weinig van weten. Elk leven is vergeven van onzichtbare demonen: hebzucht, jalkoezie, bedrog, lust, geweld, paranoia.’ (blz. 389) U bent dus gewaarschuwd: wie dit boek leest, houdt geen ongeschonden mensbeeld over. (gg)
De alchemie van het verlangen door Tarun J. Tejpal is uitgegeven door De Geus. 670 bzln. ISBN 978 90 445 3014 0
Lees eenn uitgebreid interview dat Gie Goris met Tarun J. Tejpal had in Delhi hier.
Maak MO* mee mogelijk.
Word proMO* net als 2790 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Meer verhalen
-
Nieuws
-
Nieuws
-
De Ontwikkelaars
-
Reportage
-
Nieuws
-
Nieuws