Vervuilde zee levert kleine Indiase vissers steeds minder op

India haalde in 2005 volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO) bijna 3,5 miljoen ton vis boven. Dat is een enorme hoeveelheid, maar gemeten aan het aantal vissers of het totale aantal Indiërs toch bescheiden. De Chinese vissers brachten in 2005 17 miljoen ton aan land; Japan met zijn negen keer kleinere bevolking meer dan 4 miljoen ton. Vooral de traditionele vissers in India moeten zich tevreden stellen met magere vangsten.

Op het strand van Pudumadaka, 60 kilometer van de Zuid-Indiase havenstad Vishakhapatnam, start de 40-jarige Ummudi Bangaraiah mistroostig naar de vier kilogram sardines die hij vandaag met zijn vijf collega’s heeft binnengehaald. Met een beetje geluk kan hij de woekeraars ontlopen die op een afbetaling van hun lening komen aandringen, in baar geld of in de vorm van het mooiste deel van de vangst. Maar zelfs dan is de opbrengst van vandaag niet genoeg om zes vissersgezinnen te onderhouden.

Overal langs de 7600 kilometer lange kust van India zijn sombere verhalen te horen. Kleine vissers raken steeds dieper in de schulden omdat de zee niet meer genoeg oplevert. Grotere vissers decimeren met hun gemotoriseerde vaartuigen de visbestanden, terwijl traditionele vissers ook worden verdreven van hun ligplaatsen op de interessantste stranden om plaats te maken voor hotels of industriële projecten. Maar even erg is de vervuiling.

Afvalbak

“De kustlijn wordt gebruikt als een gigantische afvalbak”, zegt Arjilli Dasu, de ceo van de Vishakhapatnam District Fishermen’s Youth Welfare Association (DFYWA), een welzijnsorganisatie die actief is in 25 vissersdorpen rond Vishakapatnam. “Langs grote delen van de kust liggen snelwegen en industrieterreinen met petrochemische bedrijven, staalfabrieken, productiecentra voor meststoffen en andere vervuilende industrieën. “Om de vijftig kilometer heb je ook wel een haven. Beleidsmakers lijken vergeten dat de kust al eeuwen voor het levensonderhoud van traditionele vissersgemeenschappen zorgt.”

Rond Vishkhapatnam kleurt het afval dat bedrijven in zee lozen het water grijs; vissen kunnen er nog moeilijk overleven. “Wij zijn er getuige van”, zegt Chodipalli Yerrinaidu, een lid van Vereniging van Traditionele Vissers die de DFYWA vier jaar geleden in Pudumadaka opzette. “We zien dode vissen ronddrijven, en dode zeeschildpadden op het strand.”

“De afvallozingen hebben de vissen veertig kilometer doen wegtrekken”, zegt  de 44-jarige visser Gantipalle Chinnakasulu, van Wadapeta, een ander vissersdrop. “Veel van de oude soorten halen we nooit meer boven”. Volgens Dasu van de DFYWA zijn er meer dan dertig vissoorten uit de omgeving verdwenen.

De afgelopen vijf jaar zijn er rond Vishakhapatnam ook 120 visserdorpen moeten verdwijnen voor industriële projecten. De uitbouw van de haven van Gangavaram maakte drieduizend vissers werkloos. Amper zeshonderd mensen vonden een baan in de haven.

Meer steun nodig

Het zit de vissers hoog dat er wel overheidssteun gaat naar vissers met grote schepen, terwijl kleine vissers in de kou blijven staan. De overheid zou de kleine vissers kunnen helpen door gebieden voor traditionele visserij af te bakenen en te beschermen, het herstel van mangrovebossen en riffen te financieren die kustvissen toelaten zich overvloediger voort te planten en voor opslagfaciliteiten en betere busverbindingen te zorgen zodat vissers meer mogelijkheden hebben om hun vangst bij de klanten te krijgen. Maar een van de problemen is dat de bevoegdheid over de kustgebieden verspreid zit over een tiental ministeries.