'Verwaarlozing Nepalese immigranten leidt tot explosieve toestanden'

Volgens Nepalese actiegroepen leven er 2,5 tot 3,5 miljoen Nepalezen in India. Ze werken als dragers, nachtwakers, koks, kelners, bordenwassers, fabrieksarbeiders en fruitplukkers. Sommigen blijven alleen tijdens de moessonperiode in India - de regentijd waarin er veel werk in de landbouw is. De armsten, die vaak helemaal geen bezittingen in Nepal hebben, trekken vaak het hele jaar door het land, van job naar job.

Sharpa Raj Karki, een van de duizenden Nepalezen in Mussouri, is niet blij met de nieuwe gezichten die hij ziet opduiken. De meeste Nepalezen verlaten hun land op de vlucht voor de armoede, maar naarmate steeds meer mensen voor die oplossing kiezen, beginnen de extreem lage Nepalese lonen hen te achtervolgen. Het dagloon voor dragers in Mussouri is al ongeveer 40 roepie gedaald; ze verdienen nu nog amper 90 roepie (1,64 euro) voor een dag slavenarbeid.

Nepalezen met een vaste werkgever verdienen niet noodzakelijk veel meer. Er staan altijd werkzoekende migranten klaar om de baan over te nemen van wie aandringt op een loonsverhoging. Dil Bahadur Bishwokarma werkt al sinds 1991 als dagloner op een boerderij in Solan, een dorpje in Himachal Pradesh, en verdient ongeveer 4,000 roepie (73 euro) per maand. Om in aanmerking te komen voor een vaste betrekking - met een beter loon en nog andere voordelen - moet hij zijn bazen een permanente verblijfsvergunning kunnen voorleggen. Een hopeloze onderneming, weet hij.

Wat hun leefomstandigheden aangaat, zijn veel uitgeweken Nepalezen in India van de regen in de drup beland. De meesten wonen in armoedige huizen of krotten zonder stromend water. Sommigen delen met z’n achten in één huurkamer. Veel Indiërs kijken op hen neer; de migranten klagen ook dat ze onrechtvaardig behandeld worden door de politie. Zelfs overheidsambtenaren hebben er een gewoonte van gemaakt Nepalese dragers aan te spreken met bahadur (wat dapper betekent, maar nu misprijzend gebruikt wordt) of kanchha (kleintje). Protesteren durven de immigranten meestal niet, want de velen van hen zijn niet naar behoren geregistreerd.

Krishna Maya Gurung, een dertigjarige Nepalese vrouw, leeft met haar man in een krottenwijk op een van de vele industriegebieden rond New Delhi. Toiletten zijn er niet; ze stappen elke ochtend naar een braakliggend veldje in de buurt van een spoorweg om hun darmen te legen. In het begin waren dergelijke ongemakken een echte kwelling, zegt Gurung, maar je went eraan. Maar net als al hun medebewoners leven Gurung en haar man wel constant in angst dat hun illegale woonst zal geruimd worden.

De meeste migranten zijn mannen; veel Nepalese vrouwen blijven thuis achter om voor hun gezin te zorgen en om het land te bewerken dat in familiebezit is. Veel Nepalese mannen in India bezoeken bordelen, met alle gevaren die dat met zich meebrengt. De weinige vrije tijd die ze hebben, gaat verder op aan kaartspelen en gokken. Vaak komt het tot vechtpartijen in de Nepalese migrantengemeenschap - een teken dat de zenuwen gespannen staan.

De Nepalese immigranten voelen compleet veronachtzaamd door hun eigen regering. Op de Indiase autoriteiten kunnen ze ook niet rekenen, vinden ze. Bhekh Bahadur Thapa, de Nepalese ambassadeur in India, zegt dat hij zich bewust is van de problemen, maar dat hij geen middelen heeft om ze aan te pakken. Hij waarschuwt zijn regering wel dat er een explosieve situatie dreigt te ontstaan onder de migranten. Toch blijven er Nepalezen naar India trekken. Volgens de politiepost van Jamunaha, een grensplaatsje in West-Nepal, is het aantal migranten de laatste tijd nog met 20 à 30 procent gestegen. In November verlieten in Jamunaha elke dag ongeveer 1.000 Nepalezen hun land, terwijl er zo’n 240 uit India terugkeerden.