Vier landen zetten nationale trots opzij voor 'Biocorridor Stille Oceaan'

De samenwerking tussen Costa Rica, Panama, Colombia en Ecuador zal ‘s werelds eerste ‘biocorridor’ in het zeemilieu opleveren. Een biocorridor schept veilige verbindingswegen tussen beschermde gebieden, waardoor migrerende diersoorten meer kansen krijgen en de levensbelangrijke uitwisseling van genetisch materiaal tussen bedreigde soorten verzekerd blijft. Onder de soorten die van de Biocorridor van de Stille Oceaan moeten profiteren, bevinden zich zeldzame zeevogels, walvissen, schildpadden, haaien en tonijnsoorten. Naast de eilanden en de wateren eromheen vallen ook kustmeren, moerassen en koraalriffen binnen het beschermde gebied. Vervuiling, overbevissing en niet-duurzame vormen van toerisme vormen de grootste bedreigingen voor de eilanden.

De ideeën rond een grensoverschrijdende bescherming van de gordel kwetsbare eilanden voor de Westkust van Latijns-Amerika, zijn al twaalf jaar oud. De eerste plannen werden uitgebroed door Costa Rica en Ecuador; later sloten Panama en Colombia zich daarbij aan. In 2002 werd het initiatief plechtig aangekondigd, maar tot hiertoe bleven concrete maatregelen uit. Op een driedaagse vergadering die op 31 maart in San José begint, moet de ‘Mariene Biologische Corridor voor de Stille Oceaan’ nu concreet in de steigers worden gezet.

Volgens de bioloog Jorge Rodríguez, de coördinator van het Costaricaanse mariene reservaat Coco, moet de vergadering in San José gemeenschappelijke richtlijnen voor het beheer van de corridor uitwerken. Er zullen ook twee regionale commissies worden opgericht die beleidsmaatregelen moeten voorbereiden.

Het initiatief kan al beschikken over drie miljoen dollar die het VN-Milieuprogramma UNEP en de milieuorganisatie Conservation International hebben toegezegd. Volgens eerste schattingen zullen de uiteenlopende projecten die op het touw moeten worden gezet, de eerste 18 maanden al minstens 900.000 dollar kosten. De biocorridor moeten een gecoördineerde en versterkte aanpak van beschermingsmaatregelen mogelijk maken, zoals projecten rond duurzame ontwikkeling en de bescherming van de biodiversiteit op en rond de eilanden en inspanningen om tot een duurzaam beheer van de visbestanden in de regio te komen. De samenwerking zou ook tot meer uitwisseling van wetenschappelijke gegevens en ervaringen met beleidsopties moeten leiden.