Vive Bart Dewever!

Ze stonden overal op internet, reeksen artistiekerige foto’s van Tshisekedi-aanhangers die dansend de oproerpolitie aan het uitdagen waren. Of was het omgekeerd?

Vive Bart Dewever (sic). Een opschrift dat werd meegedragen door de demonstranten aan de Naamsepoort. Een aanval op de Belgische regering die niets doet voor de tegenstanders van Kabila, dus steunen ze maar de Belgische oppositie, en dat is Bart de Wever. En ook nog de boodschap dat ze niet meer op MR of PS zouden stemmen maar op NV-A en PTB (PVDA).

Op een van die foto’s herkende ik een vertrokken gezicht. Een gezicht dat iedereen die wel eens in de buurt komt van de Waversesteenweg wel zal herkennen. Dat van een man die wel vaker boos wordt, als hij de derde fles rode wijn van de dag ontkurkt. Een zwerver die rode wijn boven cara pils verkiest, het is een beetje Parijs in Brussel. Maar niet onmiddellijk de leider van Congolese oppositie in België. Niets is dus wat het lijkt.

Ik vergeet soms dat ze er zijn. Ook al passeer ik wekelijks wel eens door Matongé, dan nog voel ik weinig van de aanwezigheid van de Congolese gemeenschap in Brussel. Ze moeten al een auto in brand steken eer we ze opmerken.

Wie in pakweg Groot-Brittannië, Nederland of Frankrijk komt, ziet de sporen van hun koloniaal verleden, in de gezichten in het straatbeeld. Ik herinner me als kind Congolese ‘studenten’ die boekjes verkochten deur aan deur, om hun studies te bekostigen, maar dat is zeker twintig jaar geleden. Bij ons zijn het vooral staaltjes imposante architectuur die ons aan die episode herinneren. En daar moet iemand je dan nog op wijzen. Welke plaats heeft Congo in onze eindtermen? Op mijn middelbare school werd er nog geen paragraaf aan gewijd…

In het kielzog van een journalist van Deutsche Welle die de taal van Molière niet machtig was, trok ik bijna 10 jaar geleden naar het Afrikamuseum voor een reportage. De bevriende journalist kwam naar aanleiding van het boek van Adam Hochshild, ‘King Leopold’s Ghost’ die bestseller die even een spotlicht op België zette. De invalshoek van de Duitse radioreportage was de verwrongen verhouding die de Belgen hadden met hun ex-kolonie. Een zin uit dat radioprogramma is bij me blijven hangen: ‘In Congo lijkt Brussel om de hoek, het blijft belangrijk in de hoofden van de Congolezen. Maar voor jullie zijn wij heel erg ver weg’.

De verhouding die de huidige generatie heeft met onze ex-kolonie is niet verwrongen, ze is eerder onbestaande, was toen de conclusie.

Maar inmiddels zijn er de verkoopcijfers van David Van Reybroucks lijvige geschiedenis van Congo en de vele mensen die gingen kijken naar die weergaloze monoloog ‘Missie’ waarvan de tekst ook van zijn hand is. Zouden die voor een inhaalbeweging hebben gezorgd?

Donderdag, even voor middernacht, wegens de staking stappend naar de bovenstad, word ikzelf ingehaald. Door een donkere jongeman die mij de weg vraagt naar halte Albert.

‘Dat is vlakbij, even verderop’, antwoord ik.

’ Daar woon ik’, zegt hij trots.

‘Hoe kan je nu niet weten dat dit de buurt is waar je woont?’, vraag ik verbaasd.

‘Omdat ik eigenlijk hier vandaan kom’, zegt hij nog trotser en ontbloot zijn onderarm waar in enorme letters KINSHASA staat getatoeëerd.

Belgische Congolezen die de symbolen van de Vlaams-Nationalisten met zich meedragen. Een surrealistisch Belgisch tafereel, en dat op het einde van een jaar waarin dit land nauwelijks nog leek te bestaan. Gekker zal het wel niet worden.

Maar wacht, Bisschop Léonard schaart zich achter de Indignados!

Tout ça ne nous rendra pas le Congo…