Vlaamse politici over het Europees Parlement (3)

Het onuitroeibare cliché is dat het EP een erg dure praatbarak is die mijlenver afstaat van de zorgen van “de gewone man”. Uw reactie?

Bart Staes (Groen!): Het is inderdaad een erg vermoeiend en populistisch cliché. MEP’s verdienen evenveel als hun nationale parlementaire collegae. Misbruiken op allerlei vlak heb ik als lid van de commissie budgetcontrole altijd direct aangevallen en bestreden, heel recent nog de kwestie rond het aanvullend pensioenfonds van MEP’s.
Waarom moeten Europarlementsleden twee keer pensioen ontvangen voor één keer werk? Dat krijgen gewone burgers ook niet en het versterkt het foute beeld van zakkenvullende politici…waarmee populisten allerhande weer eens makkelijk kunnen scoren. Ik moet tot mijn spijt vaststellen dat de groene fractie in het EP de enige is geweest die consequent deze lijn volgde en dat het de afgelopen jaren ook is voorgevallen dat Vlaamse europarlementsleden steeds tegen voorstellen van ons stemden om iets te doen aan dat dwaze pensioenfonds. Nu zijn ze het plots wél eens met ons. Ik kan er alleen blij om zijn. Er zijn verkiezingen op komst zeker?
Ook tegen het reizend EP circus ben ik al vele jaren gekant. Ik was de eerste rapporteur in het EP die becijferde hoeveel dat jaarlijks kost: 200 miljoen euro. En in 2007 maakten de groene fractie van het EP bekend dat dit jaarlijks 20.000 ton CO2 de lucht inblaast.
Ivo Belet (CD&V): Twintig jaar geleden was ik stagiair-medewerker in het EP. Toen was dat een dure praatbarak, waar wel interessante rapporten afgeleverd werden, waar verder niets mee gebeurde. Wie dat vandaag nog beweert, liegt. Want het EP is wel degelijk een sterke instelling, die door het Verdrag van Lissabon nog sterker zal worden, want dan zal 90 procent van de Europese wetgeving vanuit het EP komen. Maar waarschijnlijk doen wij, als parlement, toch nog te weinig aan communicatie. En daarnaast moet je een kat een kat durven noemen en zeggen dat de media hun verantwoordelijkheid niet opnemen.
Het enige medium dat dat systematisch doet is de BBC. Zij hebben geregeld debatten over nieuwe regelgeving, rapporten of debatten met parlementsleden uit verschillende lidstaten. Ik zou aan de ex-collega’s aan de Reyerslaan zeggen:waarom doen jullie dat ook niet? De VRT zit om de hoek, zou zonder veel moeite gebruik kunnen maken van al die aanwezige Europarlementsleden, maar het gebeurt jammer genoeg niet. Omroepen uit buurlanden investeren veel meer in het EP dan de Vlaamse omroep. Zulke debatten kunnen wat mij betreft zelfs -uiteraard buiten prime time- uitgezonden worden in het Engels.
Het is niet waar dat het EP en de hele Europese constructie zo complex zijn dat ze moeilijk uit te leggen zijn aan lezer en kijker. Het is niet omdat de Europese regelgeving complexer is dan zelfs de Belgische wetgeving dat je de dossiers waarover het gaat niet concreet kan maken. Neem bijvoorbeeld de Reach richtlijn over chemische stoffen: als je daar een paar voorbeelden uithaalt, dan kan je mensen toch duidelijk maken dat het over hun eigen gezondheid en milieu gaat? Een andere voorbeeld is de zeer recent gestemde regeling die de prijs van sms’jes drastisch naar beneden haalt vanaf 1 juli. Dat belangt alle jongeren aan en zij weten dan ook meteen dat de EU en het werk van het EP wel degelijk een verschil kan maken.
Anne Van Lancker (sp-a): De afstand tussen EP en publiek heeft vooral te maken met het feit dat de Europese politiek in de regel beladen wordt met alle zonden Israëls als het om onpopulaire maatregelen gaat, terwijl we volkomen onzichtbaar gemaakt worden als er goed nieuws aan te kondigen valt.
Bovendien ligt er vaak een lange tijd tussen het moment dat een wet goedgekeurd wordt en het moment dat de effecten daarvan zichtbaar worden in het dagelijkse leven van de mensen. Men zegt vaak dat 60 tot 70 van de wetgeving in Vlaanderen afkomstig is van Europese regelgeving. Maar tegen de tijd dat die regels omgezet worden in Vlaamse realiteit, zijn de Europese parlementsleden die die wet gestemd hebben, allang uit het oog verdwenen.
Annemie Neyts (Open VLD): Onze spreektijd is altijd heel erg beperkt. Zelfs rapporteurs, die misschien een jaar op een dossier gewerkt hebben, krijgen maximum 5 minuten tijd om dat werk voor te stellen. Idem in de commissies. Niemand kan zich dusverliezen in oeverloos geleuter, zoals in de nationale parlementen wel eens gebeurt. Bovendien zijn er meer dan voldoende voorbeelden van wetgeving die tot stand gekomen is met medebeslissing van het EP om duidelijk te maken dat het hier om meer gaat dan om een praatbarak.
Maar het is wel een dure operatie. De lonen in de Europese instellingen liggen hoog.
Annemie Neyts (Open VLD): Dat is juist. De reden daarvoor is dat men bij het opstarten van de Europese instellingen gekozen heeft voor de loonschalen van de Verenigde Naties. Parlementsleden verdienden hetzelfde als hun nationale collega’s, maar dat zal veranderen bij de nieuwe legislatuur. Iedereen zal nu een loon krijgen dat neerkomt op 75 procent van een raadsheer bij het Europees Hof van Justitie. U hoort mij daarover niet klagen, maar gigantisch is dat nu ook weer niet. Het ergste is dat het Europees Verdrag het EP verplicht om twaalf maal per jaar te vergaderen in Straatsburg, en die maandelijkse verhuis kost wél veel geld. Maar de lidstaten zijn nog altijd niet bereid dat aan te passen.