'Voer strijd tegen Israëlische Apartheid!'

‘Al van bij de oprichting van Israël was het streefdoel een zuivere staat zonder niet-Joden. Die fundamenteel verkeerde ideologie is het eigenlijke probleem in het Midden-Oosten.
Het idee om twee afzonderlijke staten op te richten, is het resultaat van zogenaamde vredesprocessen maar maakt de situatie alleen maar erger. Zij geven Israël de kans haar strategie verder te zetten. Als Israëli die in het systeem opgroeide, weet ik waarover ik praat. Het basisdiscours blijft dat alles beter wordt als de Palestijnen weg zijn. Daarom ben ik resoluut voorstander van één staat voor Joden en Palestijnen.’
Dat zei de Israëlische jood Ilan Pappé, professor politicologie,  woensdagavond 14 november in een tjokvolle Vooruit. 700 mensen kwamen af op het debat “Israël-Palestina: conflict zonder einde? ” dat een aantal ngo’s samen met de Gentse Vooruit organiseerden. De organisatoren hadden dan ook een mooi panel bijeengebracht.
Pappé doceerde lange tijd aan de universiteit van Haïfa. Toen hij opriep tot een internationale boycot van de Israëlische universiteiten, werd hem de wacht aangezegd. Sindsdien werkt hij aan de Engelse universiteit van Exeter. Naast Pappé was er Mustafa Barghouthi, onafhankelijk lid van de Palestijnse regering en een veelgevraagd man op internationale meetings. Karel De Gucht zou als Belgische minister van Buitenlandse Zaken met deze mensen in debat treden. Spijtig genoeg was hij verhinderd door de communautaire gesprekken. Zijn kabinetsmedewerker Tim Van Broeckhoven koos voor een bescheiden diplomatische aanpak. De organisatoren hadden er duidelijk voor gekozen om geen verdediger van het Israëlische beleid in het panel op te nemen.
Volgens Barghouthi hebben de Palestijnen ook steeds gepleit voor één staat, waar elke inwoner een gelijke stem heeft. Maar Israel wil dat niet aanvaarden. Daarom stapten de Palestijnen mee in het model met twee staten. Zij hebben echter nooit de mogelijkheid gekregen om effectief als een democratische regering te functioneren. Voorbeeld daarvan is wat er gebeurd is toen Hamas de verkiezingen won.
Barghouthi verduidelijkte dat het agressieve imago van Hamas mee het gevolg is van de omstandigheden. ‘Wegens de achtereenvolgende mislukkingen van het vredesproces, kozen veel Palestijnen bij de verkiezingen voor Hamas. Hamas toonde zich bereid mee in een democratisch verkozen regering te stappen. Het werd een regering die gesteund was door 96 procent van de bevolking, met een goed regeerakkoord. Zij werd internationaal echter niet erkend omdat Hamas weigert het bestaansrecht van Israel te erkennen. Bovendien ging Israël onverstoord verder met de bezettingspolitiek. Zij stonden dus voor een onmogelijke opdracht. Die onhoudbare situatie zorgde voor een escalatie bij Hamas.’ De enige uitweg die Barghouthi ziet, is een internationale erkenning dat de Palestijnen het recht hebben op democratie, zoals de inwoners van elk ander land.
Karel De Gucht kreeg erkenning voor het mooie precedent dat hij schiep, door als eerste Westerse minister van buitenlandse zaken te praten met vertegenwoordigers van de nieuwe Palestijnse regering onder leiding van Hamas, zij het dat hij voor waakte alleen met ministers te praten die geen lid zijn van Hamas.
Ook Pappé verwees naar de “dubbele standaard”. Hij somde de overtredingen op die Israël maakt tegen de VN-resoluties en tegen de mensenrechten. De aanvaarding van deze misdaden contrasteert enorm met de reactie op het verzet van Hamas.
Beide sprekers vonden dat Europa zou moeten stoppen de Verenigde Staten achterna te lopen en zelf Israël onder druk zou moeten zetten tot een ander beleid. In de Verenigde Staten is de Israëllobby te machtig. Daarom zou Europa niet langer mogen toekijken, maar eindelijk zelf een actieve politiek voeren. Zelfs als de landen morele bezwaren hebben tegen een boycot van Israël, kunnen ze minstens stoppen met wapenleveringen.
De kabinetsmedewerker van Karel De Gucht hield zich erg op de vlakte in deze kwestie: hij wees erop dat België als klein land ervoor kiest om ontwikkelingshulp te geven aan de Palestijnen maar dat het politieke werk het best via de EU verloopt. Hoe zeer de EU afstand moet nemen van de VS, daarover deed Van Broeckhoven geen opvallende uitspraken.
Ilan Pappé pleit voor een radicalere strategie. Er is nood aan een “andere taal” om de Apartheidsideologie in Israël te verdrijven. De Europese burgers moeten daarin het voortouw nemen. Zij kunnen hun regeringen overtuigen, zoals dat gebeurde in de strijd tegen de Apartheid in Zuid Afrika. ‘Europa moet inzien dat een koloniale politiek, zoals Israël die nog steeds voert, in de 21^e eeuw niet meer aanvaard mag worden. Elk waardig mens die in mensenrechten gelooft, kan dit kolonialisme niet steunen.’