Vredesweek: participatie is de sleutel

De vredesbeweging praat al lang niet meer alleen over kernkoppen en conventionele troepensterkte. De manier waarop mensen in eigen land samenleven vindt men minstens zo belangrijk als de ontwapeningsgesprekken tussen grootmachten. De Vredesweek van dit jaar richt zijn aandacht daarom op de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen.
Lokeren, november 1997. Een caféruzie ontaardt in een confrontatie op straat tussen politie en allochtone jongeren. De Lokerse politie pakt achtentwintig jongeren op en de burgemeester stelt een samenscholingsverbod in. Na een nieuwe caféruzie in juni 1998 kondigt het stadsbestuur de ‘nul-tolerantie’ af. Groepjes Marokkaanse jongeren verdwijnen uit het straatbeeld om plaats te maken voor druk patrouillerende combi’s van rijkswacht en politie,

rijkswachters te paard en hondenpatrouilles.

Iedereen heeft zo zijn manier om werk te maken van vrede en geweldloosheid. De Lokerse politie doet het door te paard rond te rijden, Mohamed Achaibi doet het door “zijn mensen” nauwer te betrekken bij het maatschappelijke gebeuren. ‘Participatie is de sleutel tot preventie’, vertelt hij in het Lokerse integratiecentrum waar hij werkt. ‘Hoe meer allochtonen betrokken worden bij het onderwijs, het jeugdbeleid of andere gemeenschapsterreinen, hoe meer zij zich gewaardeerd voelen.’ Mohamed is achtendertig. Veertien jaar lang werkte hij als lasser -monteerder in de metaalnijverheid. Daarna kwam hij terecht in het jeugdcentrum Bergendries. ‘In 1996 ben ik hier gestart als jongerenwerker. Jongeren uit verschillende culturen samen laten spelen en sporten, moest de integratie van allochtonen bevorderen. In het begin gebeurde dit met vallen en opstaan. Nu, vier jaar later, beginnen we resultaten te boeken.’ Het jeugdcentrum is ondertussen meer dan louter een sport- en ontmoetingscentrum. Mohamed houdt zich nu voltijds bezig met maatschappelijk opbouwwerk: ‘Vooral de betrokkenheid van allochtone ouders bij het schoolgebeuren liet te wensen over’, vertelt hij. ‘Ze maakten geen tijd voor oudercontacten of voor info-avonden over studiekeuze. De schoolresultaten van zoon of dochter waren er dan ook naar. Vanuit deze bekommernis zijn wij op twee secundaire scholen gestart met een Marokkaanse vadergroep. De bedoeling is hen te informeren over wat er gebeurt op school, waarom er bijvoorbeeld uitstappen worden gedaan en waarom zoon of dochter er belang bij heeft om mee te gaan.’

Mohameds enthousiasme stijgt met elk nieuw initiatief dat hij toelicht. ‘Dit lokaal is ons Jongeren Informatie Punt en jongeren maken er al flink gebruik van. Het centrum lanceerde ook nog opvoedingsondersteunende projecten, begeleiding van gezinnen met problemen en een Speel-o-theek. In de meeste allochtone gezinnen heeft speelgoed nog geen plaats veroverd. Turkse en Marokkaanse ouders staan niet stil bij de pedagogische waarde ervan. Bovendien durven ze nauwelijks speelgoed uit de Speel-o-theek ontlenen, uit schrik dat hun kinderen het stuk zouden maken. Wij proberen in dat geval de ouders te overhalen om het spel samen met hun kinderen te spelen en zo ook meer tijd aan hun kinderen te besteden.’

Mohamed meent dat het nul-tolerantiebeleid een noodzakelijk signaal was voor de kleine groep losgeslagen jongeren. ‘Het is niet omdat je frustraties en problemen hebt, dat je keet moet schoppen’, zegt hij resoluut. ‘Binnen de Marokkaanse gemeenschap zijn de probleemjongeren vaak het gespreksonderwerp van de dag. Mijn mensen zitten er mee maar voelen zich tegelijk heel machteloos.’ Kan gemeentelijk stemrecht voor migranten dan geen uitweg bieden, vraag ik. ‘Als ik me herinner hoe weinig interesse er was bij de verkiezing van de moslimraad enkele maanden geleden, dan vraag ik mij af of de Marokkaanse gemeenschap er klaar voor is. Een groot deel van de eerste generatie allochtonen kan lezen noch schrijven. Laat ons misschien eerst daaraan werken, hen informeren over het politieke landschap in België en hen leren begrijpen hoe deze maatschappij precies in elkaar zit. Maar als meer geschoolde allochtonen zich kandidaat zouden stellen, kan dit een meerwaarde leveren. Voorwaarde is wel dat zij voelen wat er in de allochtone gemeenschap leeft en dat ook kunnen verwoorden.’

Van 25 september tot 1 oktober 2000 gaat de elfde editie van de Vlaamse Vredesweek door. ‘Kies geweldvrij: een wereld van verschil!’ is de slogan. Meer informatie: Vlaamse Vredesweek, Italiëlei 89A, 2000 Antwerpen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2793   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2793  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.