Vrijlating 'Dr. Death' zwengelt euthanasiedebat aan

Kevorkian is vrijgelaten vanwege zijn slechte gezondheid. Hij zegt dat hij niemand zal begeleiden of assisteren bij zelfdoding, deels omdat dat als voorwaarde is gesteld aan zijn vrijlating. De voormalige dokter verklaarde tegenover de New York Times dat hij voor zichzelf geen rol als activist ziet weggelegd. “Ik doe het niet nog eens. Het is het ook niet waard, want als ik het zou doen dan werkt het contraproductief. Het is nu aan anderen. En als zij het recht niet willen, dan maar niet.” Kevorkian kreeg wel al 100.000 dollar aangeboden voor het geven van een lezing, meldde zijn advocaat.
De voormalige patholoog, die tenminste 130 mensen hielp een einde aan hun leven te maken, zegt gefrustreerd te zijn over het feit dat tijdens zijn gevangenschap van acht jaar geen enkele vooruitgang is geboekt als het gaat om wetgeving over zelfdoding bij terminale patiënten. Kevorkian is zelfs niet te spreken over de staat Oregon, de enige staat waar euthanasiewetgeving is aangenomen. Die wetgeving gaat volgens hem niet ver genoeg voor mensen die zelf niet meer in staat zijn een pil te slikken of een dodelijke injectie toe te dienen.
Volgens Geoff Sugerman, woordvoerder van het Death with Dignity National Centre in Oregon, verbiedt de wet in zijn staat mensen een einde aan hun leven te maken met hulp van anderen. “Oregon heeft een werkbaar systeem waarbij mensen het recht hebben hun leven te beëindigen, maar waarbij ook zeker is gesteld dat ze de laatste stap zelf zetten”, zegt Sugerman.
De wet in Oregon bepaalt dat iemand een terminale ziekte moet hebben,
verstandelijk gezond moet zijn en minder dan zes maanden te leven moet hebben. De zieke kan een schriftelijk verzoek indienen voor een dodelijke dosis medicijnen. Dat verzoek moet bevestigd worden door twee getuigen, waarvan er één geen verwante, erfgenaam, betrokken arts of andere externe zorgverlener mag zijn.
Na het indienen van het verzoek, moet een onafhankelijke arts de diagnose bevestigen. Als die procedure is doorlopen, moet de patiënt tenminste vijftien dagen wachten alvorens een tweede, mondeling verzoek in te dienen voor het recept.

Kevorkian is vrijgelaten vanwege zijn slechte gezondheid. Hij zegt dat hij niemand zal begeleiden of assisteren bij zelfdoding, deels omdat dat als voorwaarde is gesteld aan zijn vrijlating. De voormalige dokter verklaarde tegenover de New York Times dat hij voor zichzelf geen rol als activist ziet weggelegd. “Ik doe het niet nog eens. Het is het ook niet waard, want als ik het zou doen dan werkt het contraproductief. Het is nu aan anderen. En als zij het recht niet willen, dan maar niet.” Kevorkian kreeg wel al 100.000 dollar aangeboden voor het geven van een lezing, meldde zijn advocaat. De voormalige patholoog, die tenminste 130 mensen hielp een einde aan hun leven te maken, zegt gefrustreerd te zijn over het feit dat tijdens zijn gevangenschap van acht jaar geen enkele vooruitgang is geboekt als het gaat om wetgeving over zelfdoding bij terminale patiënten. Kevorkian is zelfs niet te spreken over de staat Oregon, de enige staat waar euthanasiewetgeving is aangenomen. Die wetgeving gaat volgens hem niet ver genoeg voor mensen die zelf niet meer in staat zijn een pil te slikken of een dodelijke injectie toe te dienen. Volgens Geoff Sugerman, woordvoerder van het Death with Dignity National Centre in Oregon, verbiedt de wet in zijn staat mensen een einde aan hun leven te maken met hulp van anderen. “Oregon heeft een werkbaar systeem waarbij mensen het recht hebben hun leven te beëindigen, maar waarbij ook zeker is gesteld dat ze de laatste stap zelf zetten”, zegt Sugerman. De wet in Oregon bepaalt dat iemand een terminale ziekte moet hebben, verstandelijk gezond moet zijn en minder dan zes maanden te leven moet hebben. De zieke kan een schriftelijk verzoek indienen voor een dodelijke dosis medicijnen. Dat verzoek moet bevestigd worden door twee getuigen, waarvan er één geen verwante, erfgenaam, betrokken arts of andere externe zorgverlener mag zijn. Na het indienen van het verzoek, moet een onafhankelijke arts de diagnose bevestigen. Als die procedure is doorlopen, moet de patiënt tenminste vijftien dagen wachten alvorens een tweede, mondeling verzoek in te dienen voor het recept. Sugerman wijst erop dat de meeste mensen die hun leven willen beëindigen, in het laatste stadium van kanker verkeren en tussen zeventig en tachtig jaar oud zijn. Hoewel hij het niet eens is met de kritiek van Kevorkian op de wetgeving in Oregon, gelooft hij wel dat de controversiële patholoog een belangrijke rol heeft gespeeld bij het bevorderen van bewustwording over de problematiek. “Kevorkian heeft ervoor gezorgd dat er een debat is ontstaan. Maar ik denk dan onze benadering in Oregon beter is dan de zijne, omdat de patiënt nu zelf controle houdt over het proces.” Sugerman en andere voorstanders van euthanasie bij terminale patiënten hopen dat de staten Vermont en Californië het voorbeeld van Oregon zullen volgen, hoewel voorstellen daartoe in beide staten spaak liepen. In Vermont werd een voorstel weggestemd, een overwinning voor groepen die tegen elke vorm van legalisatie van zelfdoding zijn. Jon Radulovic, vertegenwoordiger van het de National Hospice and Palliative Care Organisation, zegt dat vooruitgang op het gebied van pijnbestrijding euthanasie onnodig maakt en dat Kevorkians kruistocht deels stoelt op verouderde informatie over zorg voor terminaal zieken. “We weten nu veel meer over pijn en pijnbestrijding dan in de tijd dat Kevorkian gearresteerd en veroordeeld werd, in 1999”, zegt hij. Niet alleen de organisatie van Radulovic, maar ook artsenorganisaties zijn er kritisch over. “Professionele hulp bij zelfdoding moet niet standaard tot de medische zorg gaan behoren. Dat zou serieuze ethische en andere problemen met zich meebrengen en de vertrouwensrelatie tussen patiënt en arts ondermijnen”, zegt Lois Snyder, directeur van het American College of Physicians Centre for Ethics and Professionalism. De Amerikaanse ambivalentie inzake euthanasie wordt ook weerspiegeld in de wereldwijde opinie. Slechts drie landen (Zwitserland, Nederland en België) hebben een wetgeving waarin euthanasie, als aan bepaalde zorgvuldigheidseisen voldaan wordt, legaal is.

Sugerman wijst erop dat de meeste mensen die hun leven willen beëindigen, in het laatste stadium van kanker verkeren en tussen zeventig en tachtig jaar oud zijn.
Hoewel hij het niet eens is met de kritiek van Kevorkian op de wetgeving in Oregon, gelooft hij wel dat de controversiële patholoog een belangrijke rol heeft gespeeld bij het bevorderen van bewustwording over de problematiek. “Kevorkian heeft ervoor gezorgd dat er een debat is ontstaan. Maar ik denk dan onze benadering in Oregon beter is dan de zijne, omdat de patiënt nu zelf controle houdt over het proces.”
Sugerman en andere voorstanders van euthanasie bij terminale patiënten hopen dat de staten Vermont en Californië het voorbeeld van Oregon zullen volgen, hoewel voorstellen daartoe in beide staten spaak liepen. In Vermont werd een voorstel weggestemd, een overwinning voor groepen die tegen elke vorm van legalisatie van zelfdoding zijn.
Jon Radulovic, vertegenwoordiger van het de National Hospice and Palliative Care Organisation, zegt dat vooruitgang op het gebied van pijnbestrijding euthanasie onnodig maakt en dat Kevorkians kruistocht deels stoelt op verouderde informatie over zorg voor terminaal zieken. “We weten nu veel meer over pijn en pijnbestrijding dan in de tijd dat Kevorkian gearresteerd en veroordeeld werd, in 1999”, zegt hij.
Niet alleen de organisatie van Radulovic, maar ook artsenorganisaties zijn er kritisch over. “Professionele hulp bij zelfdoding moet niet standaard tot de medische zorg gaan behoren. Dat zou serieuze ethische en andere problemen met zich meebrengen en de vertrouwensrelatie tussen patiënt en arts ondermijnen”, zegt Lois Snyder, directeur van het American College of Physicians Centre for Ethics and Professionalism.
De Amerikaanse ambivalentie inzake euthanasie wordt ook weerspiegeld in de wereldwijde opinie. Slechts drie landen (Zwitserland, Nederland en België) hebben een wetgeving waarin euthanasie, als aan bepaalde zorgvuldigheidseisen voldaan wordt, legaal is.