Vrouwen aan de macht

Mamata Banerjee (56) van de All India Trinamool Congress versloeg de 34 jaar durende communistische heerschappij in West-Bengalen, de meest bevolkte deelstaat in India. In Tamil Nadu won ex-actrice Jayaram Jayalatiha (63), partijlid van All India Anna Dravida Munnetra Kazhagam die beschuldigd werd van corruptie. Met deze overwinningen staat een derde van de 1,2 miljard inwoners van India nu onder de leiding van een vrouw.

Op het lijstje staan naast Banerjee en Jayalatiha ook Mayawati (55) en Sheila Dikshit (73). Mayawati komt uit de Bahujan Samajpartij en staat aan het hoofd van de deelstaat Uttar Predesh. Dikshit is lid van de Indian National Congress en regeert in de regio van de nationale hoofdstad Delhi.

Behalve regionaal leiderschap, hebben vrouwen in India ook de positie van president, oppositieleider en parlementvoorzitter. Vorig jaar is een wet voorgesteld die een derde van de zetels in het parlement voorbehoudt aan vrouwen. Dat voorstel is wel nog niet goedgekeurd.

‘Nog geen verbetering voor vrouwen’

Het succes van deze vrouwen in de politiek staat in schril contrast met de visie op het vrouwelijk geslacht in de Indiase samenleving. Meisjes worden in India vaak gezien als een last en foeticide –een praktijk waarbij een vrouwelijke foetus wordt weggenomen- vindt er nog steeds plaats.

Zoya Hassan, professor in Politieke Wetenschappen aan de Jawaharlal Nehru Universiteit in New Delhi, meent in een bericht van AFP dat de verbetering van de positie van vrouwen in de politiek nog geen verbetering inhoudt voor alle Indiase vrouwen en meisjes. Mayawati is zestien jaar geleden verkozen en ‘er is geen bewijs dat haar leiding de situatie van vrouwen heeft verbeterd.’

Context van corruptie

De twijfel over de betekenis van de overwinning ligt ook in de context van corruptie. Volgens Rekha Aggarwal, advocaat bij het Hooggerechtshof en vrouwenrechtenactiviste, heeft het succes van de vrouwelijke politici te maken met verwachtingen: ‘Mensen stemmen op deze manier omdat ze denken dat vrouwen meer verantwoordelijk zullen zijn en minder corrupt dan mannelijke politici.’ Toch is van de vier vrouwelijke regionale leiders, alleen Banerjee vrij van corruptieschandalen.

Jayalalitha, populair bij de armen op het platteland, werd in rechtszaken beschuldigd van zelfverrijking met publieke middelen. Mayawati nam in het verleden bankbiljetten aan bij publieke evenementen. Dikshit’s reputatie leed dan weer schade door aantijgingen aan het adres van haar administratie, over een slecht beheer en corruptie tijdens de kostelijke Commonwealth Games in oktober.