'Vrouwen verkopen is makkelijker dan drugs verkopen'
Roemenië en Bulgarije zijn de grootse “leveranciers” van vrouwen die in de West-Europese seksindustrie werken. Omdat de aandacht van beleidsmakers voor het probleem dreigt te verslappen en de pooiers hun aanpak verfijnen, ging Mashid Mohadjerin op zoek naar de gezichten achter het verhaal.
Voor Mara in België terechtkwam, had ze al eens geprobeerd te ontsnappen aan haar pooier. ‘Ik nam een taxi en reed naar de stad met mijn dochter, maar de pooiers volgden ons. Ze namen me mee naar een afgelegen bos, trokken mijn kleren uit en sloegen me met metalen staven. Ik dacht dat ze me gingen vermoorden en daar achterlaten.’
Een jaar later werd Mara naar België verplaatst om in de raamprostitutie te werken. Met de hulp van haar buurman vond ze de weg naar de Belgische politie. Maar die stuurde haar terug naar het bordeel om er te blijven werken tot de grote baas terug zou komen. Ze zou de politie dan op de hoogte brengen en de bende in de val lokken. Mara overleefde het avontuur en mag nu in België wonen. Haar dochtertje haalde ze op met de hulp van een voormalige klant.
‘We kunnen de arbeidskaarten van de meisjes controleren, maar we weten niet wie vrijwillig en wie gedwongen werkt’, zegt een woordvoerder van de politie. Het aantal aangiftes van slachtoffers daalt, maar dat betekent volgens de politie niet noodzakelijk dat het misbruik vermindert. ‘De pooiers geven de meisjes bijvoorbeeld een gsm, een groter deel van de inkomsten, wat meer vrijheid. Voor vele meisjes volstaat dat om geen klacht in te dienen en zich zelfs geen slachtoffer te voelen.’
‘Als de politie niet op zoek gaat naar slachtoffers, dan vindt ze er geen’, zegt Iana Matei, psychologe en experte op het gebied van mensenhandel in Oost-Europa. ‘De meisjes zijn terecht bang om naar de politie te gaan. Ik ken vele gevallen waarbij het meisje werd teruggestuurd naar Roemenië als het dossier eenmaal afgerond was.’ En zelfs als de pooier achter de tralies verdwijnt, dan blijft hij een reële dreiging als hij de gevangenis verlaat.
Als de politie niet op zoek gaat naar slachtoffers, dan vindt ze er ook geen.Iana kwam voor het eerst in aanraking met slachtoffers in 1990. Ze werkte met straatkinderen in Roemenië toen ze telefoon kreeg van de politie: ‘Kun je wat kleren brengen voor drie hoertjes hier in de gevangenis?’ Toen ze haar pakketje ging afleveren, trof ze drie kinderen aan van veertien, vijftien en zestien jaar oud. Ze vertelden dat ze gekocht en verkocht waren en gedwongen om in de prostitutie te werken. Iana begreep op dat moment niet wat ze hoorde. Pas later drong het tot haar door dat de meisjes letterlijk gekocht en verkocht waren.
‘Het is makkelijker om vrouwen te verkopen dan om drugs te verkopen’, zegt Adi. Hij zit vijf jaar vast in de Rahova-gevangenis in Boekarest voor het verhandelen van minderjarige meisjes. ‘Voor drugs heb je kapitaal nodig, voor meisjes niet. Door de armoede kun je de meisjes makkelijk een mooie baan en een beter leven beloven. Als ze die stap eenmaal gezet hebben, kun je met ze doen wat je wilt.’ Verder denk je nergens aan, volgens Adi: het enige wat telt, is het geld. ‘De meisjes denken vaak dat ze geen andere keuze hebben, ze nemen drugs en dat maakt alles nog eenvoudiger.’
Een psychologe in een opvangcentrum in Roemenië bevestigt dat laatste: ‘De meisjes die in de prostitutie stappen of gedwongen worden, kunnen vaak de vernedering en de pijn niet aan en grijpen naar alcohol en drugs om hun pijn te verzachten. Dat maakt het nog moeilijker om uit de situatie te ontsnappen. Hun realiteit drijft verder en verder weg van de wereld.’
Deze reportage kwam tot stand met de steun van de Koning Boudewijnstichting.
Maak MO* mee mogelijk.
Word proMO* net als 2790 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Meer verhalen
-
Reportage
-
Nieuws
-
Nieuws
-
Nieuws
-
Nieuws
-
Nieuws