Waar zijn de allochtonen?

Humo
De reclame van Krediet aan de Nijverheid viel Roel Decleen meteen op: “362 privé-bankiers en geen enkele allochtoon. Waarschijnlijk werken er niet veel allochtonen bij Krediet aan de Nijverheid?”
Bij Captain Iglo kan het blijkbaar wel. “Dit is een exotische, ontspannende reclame en daar mogen drie leuke allochtone kindjes in. Het is allemaal zeer speels opgevat en er wordt een sfeer opgehangen van verbondenheid met de natuur. De meisjes komen recht uit de zee. De captain zelf is blank. Hij straalt degelijkheid uit. Lieve donkere meisjesgezichtjes zijn wel nuttig om voedingswaren te verkopen, maar als het over meer serieuze zaken gaat, laat men de allochtoon toch liever thuis.”
Michelle Venneman vindt dat er in dit specifieke nummer van Humo veel aandacht is voor de Noord-Zuidproblematiek. “Dat heeft wellicht te maken met ‘de week van de rechtvaardige handel’. Of er volgende week even veel advertenties in verband met het Noord-Zuidthema zullen verschijnen? In reclame die niets te maken heeft met een exotisch product of die je niet rechtstreeks in verband kunt brengen met de internationale politiek, de Noord-Zuidrelaties of gewoon iets vreemds, komen geen mensen met een donkere huidskleur aan bod.”

Reclamepanelen op straat
De reclame voor de nieuwe Lays Mediterranéas sprong beide mediawatchers in het oog. Lays wil exotische chips verkopen. Mediterranéas is een van hun nieuwe smaken. “Antonio Banderas (of is het een lookalike?) kijkt ons vriendelijk aan en doet ons het exotische water al in de mond lopen. Hier hebben we dus wel een allochtoon (dat ging moeilijk anders) maar Lays speelt op veilig en kiest een blanke, Spaanse en wereldberoemde persoon. Was de Marokkaan om de hoek net iets te gedurfd?”
Roel Decleen zag een affiche voor de nieuwe Franse film ‘Iran’, over het leven van de vrouw in Iran (een moslimland). Op de foto die de film moet aankondigen, staat een gesluierde vrouw. Ter hoogte van de mond is de sluier weggetoverd en zien we haar mond. “Aangezien de film over Iran gaat, konden de reclamemakers moeilijk anders dan een allochtoon op de affiche te plaatsen. Ze hebben meteen gekozen voor het controversiële (de sluier) en proberen zo de aandacht te trekken van de voorbijganger. Dat is bij mij alleszins gelukt. Is de film even controversieel als de affiche doet vermoeden of gaat het hier enkel om een goed gelukt (media)trucje?”
Michelle Venneman zag ook nog een affiche voor het nieuwe parfum van Tommy Hilfiger. “Een knappe, slanke blondine prijst het parfum aan. Daar is op zich niks mis mee, natuurlijk, maar waarom zien we geen allochtonen in advertenties voor luxe- of prestigeproducten?”
Beide waarnemers stellen vast dat er weinig allochtonen te zien zijn op de diverse reclamepanelen. “Het lijkt wel alsof de meeste affiches voor en door autochtonen zijn gemaakt. Gaan de reclamemakers ervan uit dat een allochtoon in een advertentie mogelijke kopers afschrikt? Of handelen ze enkel vanuit hun (beperkt) Europees referentiekader en vergeten ze even de allochtone medemens?” “Voedingswaren worden al wel eens gekoppeld aan modellen van buitenlandse origine. De tijd dat zwarten werden afgebeeld op cacaodozen is ook nog altijd niet voorbij…”