Wankele Pakistaanse regering bedreigt VS-strategie in Afghanistan

Politiek is nooit een stabiel milieu geweest in Pakistan en van bij het aantreden van de regering onder president Zardari en premier Gilani was het duidelijk dat de nieuwe start van burgerlijke politiek –na een periode van militair bewind onde Pervez Musharraf van 1999 tot 2008– bijzonder moeilijk zou zijn. De grote coalitie tussen de Pakistan People’s Party van Asif Ali Zardari –eigenlijk van zijn vermoorde vrouw Benazir Bhutto– en de Pakistan Muslim League van Nawaz Sharif liep al snel stuk op persoonlijke animlositeit. Bovendien moest deze regering ook militair ingrijpen tegen de toenemende dreiging van de Pakistaanse taliban en kreeg ze deze zomer de ergste overstromingen in mensenheugenis te verwerken.

De JUiI-F stapte uit de regering nadat een van haar ministers ontslagen werd omwille van corruptie, terwijl de MQM boos opstapte na een opmerking van een PPP-minister uit de provinciale regering in Sindh over de vermoedelijke rol van MQM in het uit de hand gelopen geweld in de havenstad Karachi. Volgens president Zardari zullen de potten nog deze week gelijmd worden, maar intussen lopen andere partijen zich al warm om een alternatieve regering op poten te zetten.

In de Verenigde Staten wordt met een bang hart gekeken naar de opera buffa in Islamabad. Als de huidige meerderheid verdwijnt, zal zo goed als zeker een coalitie met aan het hoofd de PML-N van Nawaz Sharif overnemen, en die heeft de voorbije jaren bijzonder weinig enthousiasme getoond om de Pakistaanse taliban te bestrijden. Ook in Punjab, waar de partij de provinciale regering leidt, heeft ze weinig gedaan tegen het groeiende extremisme van de zogenaamde Punjaabse taliban of op Kasjmir gerichte militantenbewegingen. De Washington Post kijkt alvast met veel reserves naar Nawaz Sharif en vreest dat de miljardensteun van de VS niet veilig is onder zijn bewing, terwijl Fox News al speculeert op een nieuwe militaire machtsovername –en dat niet noodzakelijk een slechte zaak zou vinden voor de VS-strategie.

Intussen zijn cijfers bekendgemaakt over het aantal bombardementen op Pakistaans grondgebied door de onbemande Amerikaanse “drones”. Daaruit blijkt dat de regering Obama dit soort bombardemetnen het afgelopen jaar verdubbeld heeft tot een per drie dagen, en dat het aantal slachtoffers ook exponentieel gestegen is. De centrale vraag daarbij is of het Amerikaanse leger gelijk heeft als het zegt dat bijna alle slachtoffers tot de kaders van de gewapende verzetsgroepen en Al Qaeda behoren.

De New America Foundation rekent dat een kwart van de slachtoffers onschuldige burgers zijn. Het Brookings Institute komt tot de conclusie dat voor elke gedode militant er tien dode burgers vallen. En de Pakistaanse overheid stelt dat van de 701 slachtoffers tussen januari 2006 en april 2009 er slechts 14 al-Al Qaeda militanten waren en dat de andere 687 slachtoffers burgers waren. De afgelopen dagen vielen opnieuw opvallend veel slachtoffers bij drone-aanvallen: volgens de Pakistaanse krant Dawn waren er de voorbije 24 uur alleen al 48 doden in Noord-Waziristan.

Volgens Peter Berger van de New America Foundation willen de Amerikanen hun onzichtbare bombardementen nu ook uitbreiden naar stedelijke centra zoals Quetta, waar de leiding van de Afghaanse taliban woont en werkt. Veel analisten beschouwen de drone-oorlog echter als een van de redenen waarom de regering in Islamabad zo weinig steun heeft bij de bevolking, zeker na het uitlekken van de diplomatieke post waarin gesteld wordt dat de Pakistaanse regering de VS laat begaan en alleen voor de galerij in het parlement wat protest zal aantekenen.