Wanneer in leven blijven luxe wordt

In een interview met MO* enkele weken geleden, zei de Egyptische acteur Amr Waked dat hij optimistisch is omdat de Egyptenaren nu voor het eerst een president hebben die ze openlijk kunnen bekritiseren en zelfs beledigen. En hij vond dit een eerste stap in de goede richting.

  • Reuters/Ahmed Jadallah We konden het voorbije jaar niet om de beelden van dood en vernieling heen. Reuters/Ahmed Jadallah

De Tunesiërs van hun kant hebben laten zien dat ze hun president niet alleen kunnen beledigen maar zelfs met stenen bekogelen. Dat deden ze op zeventien december in Sidi Bouzid naar aanleiding van de plechtige herdenking van de zelfverbranding van Mohamed Bouazizi en het uitbreken van de Jasmijnrevolutie. (De Jasmijnrevolutie! Een term die we trouwens al lang niet meer horen en zelfs vergeten zijn.)

Bij een terugblik op de ontwikkelingen van het voorbije jaar in de twee landen kunnen we het ons nog permitteren wat cynisme aan de dag te leggen en stellen dat het beledigen van de president of hem met stenen bekogelen en verjagen de voornaamste verwezenlijkingen zijn van de volksopstanden in Tunesië en Egypte. Want voor deze twee landen, die zichzelf nog aan het zoeken zijn, is er namelijk hoop. Reële hoop.

Syrië

Maar cynisme kunnen we ons niet permitteren wanneer we terugblikken op de situatie in Syrië. We konden het voorbije jaar niet om de beelden van dood en vernieling heen.

Cynisme kunnen we ons niet permitteren wanneer we terugblikken op de situatie in Syrië. We konden het voorbije jaar niet om de beelden van dood en vernieling heen.

En te bedenken dat er niet zo lang geleden, vorig jaar nog en zeker in 2011 mensen in Syrië waren die ‘s morgens gewoon opstonden om naar hun school, het werk of naar de dokter te gaan. Dat er Syriërs waren die zich druk maakten omdat een broer of een zus, een buurman of een collega de verwachtingen niet nakwam. Dat er Syriërs waren die klaagden over nachten die te koud geworden waren of te saaie zomers. Dat er Syriërs waren die nog ruzie maakten, vloekten, lachten of zelfs huilden.

Die vanzelfsprekendheid is er niet meer voor de Syriërs. Het is dan ook begrijpelijk dat er — in het tumult over ingrijpen, over coalities en de erkenning van overgangsregeringen — mensen zijn zoals de Syrische mensenrechtenactivist Haytham Manna, die vinden dat geen enkele doelstelling, hoe nobel ook, een druppel bloed van een Syrisch kind waard is.

Alledaagse vanzelfsprekendheid

Helaas, er blijft bloed vloeien in de regio en niet alleen in Syrië. Ook in Gaza moest een nieuwe oorlog komen met de gekende gevolgen en de helaas zo vertrouwde beelden.

Als we terugblikken op het voorbije jaar zien we veel ellende. En daar kan een mens moedeloos van worden en beslissen om nog dieper onder een deken te kruipen om niets te hoeven horen of zien. Daar kan een mens ook egoïstischer van worden en beslissen om stiekem te proberen te genieten van de alledaagse vanzelfsprekendheid die op elk moment kan wegvallen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.