Wet op gezinsgeweld teleurstellend

Jarenlang spaarde en werkte Susheela zich uit de naad om het huis van haar
dromen te bouwen. Ze kon nooit bevroeden dat op een kwalijke dag haar
echtgenoot haar na een huiselijke ruzie uit hun droomhuis zou gooien. Op het
politiebureel kreeg ze nog meer slaag, plus de waarschuwing dat ze het maar
beter snel kon bijleggen. Wat kan ik doen? Ik kan nergens heen, en voor een
man is het heel normaal er geregeld de riem over te leggen, zucht Susheela.

In een verklaring verwelkomt het LCWRI het wetsontwerp als erkenning van het
probleem van Susheela en talloze lotgenoten, maar noemt het onvolledig zo
lang het niet voorziet in de oprichting van een vrouwenhuis om vrouwen als
Susheela op te vangen. Anders blijft ze afhankelijk van anderen en wordt ze
weer het slachtoffer van afpersing - soms door de eigen echtgenoot, met het
gemeenschappelijk bezit als inzet.

De vrouwenactivisten eisen ook dat het wetsontwerp een amendement krijgt dat
een vrouw verblijfsrecht geeft op het huis van haar echtgenoot. Naar de
politie lopen lost meestal niks op. Zoals in het geval van Susheela neemt
de politie de houding aan dat dergelijke problemen een interne
familieaangelegenheid zijn en de vrouw best wat inbindt, verklaart Ranjana
Kumari, hoofd van het Centrum voor Sociaal Research. Maar als de vrouw
terugkeert naar huis, wacht haar meestal een zware straf wegens het
publiekelijk bezoedelen van de familie-eer.

De machtige All-India Democratic Women’s Association (AIDWA), een afdeling
van de Indiase Communistisch-Marxistische Partij (CPI-M) en gebeten
tegenstander van de BJP, ziet het wetsontwerp zelfs als een vrijbrief voor
het mannelijk geweld. AIDWA-secretaris Brind Karat wijst op een paar
artikelen die de mannelijke agressor behoeden voor vervolging als hij
‘zichzelf of zijn eigendom of zelfs andermans eigendom verdedigt.’
Uiteraard kan elke man met losse handen daar naar verwijzen, zegt Karat.

Een andere doorn in het oog van de vrouwengroepen is de definitie van
huiselijk geweld in het wetsontwerp, waarin sprake is van geregeld geweld.
‘Gewoon ‘af en toe’ je vrouw aftroeven is blijkbaar geen enkel probleem,
redeneren ze.

Om al deze redenen vindt de LCWRI dat het wetsontwerp niet strookt met de
Conventie voor de Eliminatie van alle vormen van Discriminatie Tegen Vrouwen
(CEDAW), die alle geweld tegen vrouwen uitsluit en die India ondertekende.

Een onderzoek van het Internationaal Instituut voor Bevolkingswetenschappen
bevestigde al twee jaar geleden dat de status van de vrouw in India
bedroevend laag ligt. Ongeveer 56 percent van de ondervraagden accepteert of
keurt echtelijk geweld goed. Ondanks de zwijgcultuur gaf twintig percent van
de geïnterviewde vrouwen toe dat ze sinds hun jeugd fysiek worden
mishandeld, meestal door hun echtgenoot. Het echte cijfer ligt natuurlijk
veel hoger, veronderstelde het onderzoek.

Volgens de Indiase traditie is een vrouw na haar huwelijk geen lid meer van
haar ouderlijke familiekring en moet haar terugkeer worden ontmoedigd. Zeer
weinig vrouwen die het geweld beu zijn kunnen het op hun eentje rooien, en
blijven het mikpunt van seksueel en ander geweld. De oude hindoe-geschriften
schrijven voor dat de vrouw altijd onderschikt is: als dochter aan de vader,
als vrouw aan de man en als moeder aan haar zoons. Mridula Sinha,
ex-voorzitster van de vrouwenvleugel van de BJP liet onlangs nog optekenen
dat het slaan van een echtgenote vaak gerechtvaardigd kan worden en dat
vrouwen soms een afranseling uitlokken.