WK kan voor Ecuador al niet meer stuk

Het is nog maar de tweede keer dat Ecuador deelneemt aan de eindronde van een wereldkampioenschap voetbal. Vier jaar geleden, in Japen en Korea, moest de Ecuadoraanse ploeg na drie wedstrijden naar huis. Nu speelt Ecuador zondag tegen Engeland een achtste finale. Ecuador geniet van de lovende internationale kritieken na de overwinningen tegen Polen en Costa Rica.

Net als alle andere Latijns-Amerikaanse landen is Ecuador behoorlijk voetbalgek, maar dat kwam tot in de jaren 90 nooit tot uiting in internationale competities. Dat heeft veel te maken met de constante confrontatie tussen de rijke kustprovincies en de veel armere rest van het land. Ook de tegenstelling tussen de hoofdstad Quito en de havenstad Guayaquil, het centrum van de kustprovincie Guayas en de belangrijkste handelsstad van het land, weerhoudt Ecuador er vaak van de krachten te bundelen.

Ecuador is pas een unitaire staat sinds 1869; daarvoor bestond het uit vier autonome regio’s. In het Ecuadoraanse voetbal duurde de vereniging nog veel langer. In 1925 kreeg het land een nationale voetbalfederatie, maar tot 1960 werden er alleen provinciale voetbalkampioenschappen gespeeld.

Op internationale toernooien werd het nooit iets omdat Ecuadoraanse trainers er nooit in slaagden de hele nationale ploeg te doen samenwerken. Ze lagen ook altijd onder vuur bij een deel van de bevolking. Daarom koos Ecuador de laatste jaren voor buitenlandse trainers – de Joegoslaviër Dusan Draskovich en de Colombianen Francisco Maturana en Hernán Darío Gómez. “De fans, de pers en de voetbalbobo’s verdachten Ecuadoraanse trainers er altijd van hun eigen stad of streek te bevoordelen bij de selectie”, legt Maturana uit.

Onder de leiding van Gómez, die er in slaagde het regionale gehakketak rond de nationale ploeg te beëindigen, kon Ecuador zich vier jaar geleden een eerste keer kwalificeren voor de eindrode van een WK. Prompt namen de Ecuadoraanse media, die ook in twee regionale kampen zijn opgedeeld, gas terug in hun eeuwige strijd. De tweede kwalificatie dit jaar en de goede resultaten van de voorbije wedstrijden hebben voor nog meer nationale samenhorigheid gezorgd.

Op die manier helpt het voetbal bijeen te houden wat sommige politici liefst weer zouden opdelen. Sommige partijen uit Guayas breken samen met ondernemers uit die rijke provincie immers een lans voor politieke en economische autonomie. Het WK biedt tegenstanders een unieke gelegenheid om die separatistische neigingen onder vuur te nemen. José Laso, een expert communicatie van de Andijnse Universiteit Simón Bolívar in Quito, vindt dat de Ecuadoraanse politiek dringend moet leren van het voetbal. “In de Ecuadoraanse politiek gaat het om opdeling, uitsluiting en regionale begrenzing. Het voetbal is de ruimte van de eenheid en nationale identiteit. En de successen van de nationale ploeg bieden de mogelijkheid onze sociale en culturele diversiteit te erkennen.” Het zou zo uit de mond van trainer Hernán Darío Gómez kunnen komen. “Het succes van de Ecuadoraanse ploeg berust op eenheid, solidariteit en tolerantie”, orakelde die. (PD)