'Zeehondenjacht houdt de soort gezond'

De voorbije weken werden al bijna 100.000 zeehonden afgemaakt in de Golf van Sint-Lawrence. De tweede helft van het jachtseizoen werd deze week ingezet op het pakijs ten zuiden van de het schiereiland Labrador. Het is de eerste keer sinds de jaren tachtig dat daar opnieuw op zeehonden gejaagd mag worden.

Het is een onvoorstelbaar bloedbad, de grootste slachting van zeezoogdieren ter wereld, zegt Rebecca Aldworth, van de U.S. Humane Society (USHS), een milieugroep die campagne voert tegen de zeehondenjacht. Zadelrobben zijn in Canada en daarbuiten gegeerd als leveranciers van bontjassen. De pels van pups tussen 12 en 90 dagen is hagelwit en waterbestendig.

De bloederige beelden waarmee de Canadese milieugroepen werken, doen sterk denken aan de campagne waarmee Greenpeace aan het begin van de jaren tachtig bekend werd. Maar er is een groot verschil. Toen de jacht in de jaren 80 verboden werd, was de zeehondenpopulatie geslonken tot 2 miljoen. Sinds 2002 zijn er opnieuw ongeveer 5 miljoen zadelrobben. De jacht is sindsdien open, al gelden er wel quota en voorschriften.

315.000 robben mogen de jagers dit jaar afmaken. Binnenkort stelt het ministerie van Visserij opnieuw een quotum op. Naar verwachting zal de komende drie jaar een klein miljoen zadelrobben mogen sneuvelen.

Het ministerie van Visserij zegt dat er weinig mis is met de zeehondenjacht. Het gaat net als bij vis om de exploitatie van een natuurlijke overvloed. Ons doel is simpel, zegt Geoff Regan, de Canadese minister van Visserij, een gezond en duurzaam zeehondenbestand opbouwen.

Het International Fund for Animal Welfare (IFAW) en het World Wildlife Fund (WWF) hebben een onafhankelijke controle van het officiële zeehondencijfer besteld. Die cijfers zijn immers afkomstig van de jagers zelf. Nauwelijks een betrouwbare bron: met de kabeljauwbestanden was ook niets aan de hand tot ze in één klap bijna verdwenen waren.

De zeehondenjacht is duurzaam op dit moment, zegt Ransom Myers, een bioloog van de universiteit van Dalhousie in Halifax. De controverse draait om dierenrechten, niet om natuurbehoud. En nog een misverstand: zeehonden doden is niet goed voor het herstel van de kabeljauwbestanden, zoals beweerd wordt. Het klopt dat zeehonden jonge kabeljauw eten, maar het gaat om een erg klein bestanddeel van hun dieet.

De zeehondenjacht gaat gepaard met onnoemelijk veel zinloos lijden, beweren de milieugroepen. Aldworth aanschouwt het al drie jaar van dichtbij: Gewonde zeehonden verdrinken in hun bloed en worden levend gevild.

De jagers gebruiken twee technieken om te ‘oogsten’: ofwel slaan ze de pups het hoofd in met een ‘hakapik’ - een lange stok met een pin aan het eind - ofwel schieten ze de dieren neer vanuit een boot. De Canadian Veterinary Medical Association oordeelde in 2002 dat hakapiks efficiënt zijn en even humaan als methodes in een commercieel slachthuis. De milieugroep USHS contesteert dat. Probeer maar eens een hakapik te gebruiken op glad ijs of bij slecht weer. Zeehondjes neerschieten is ook bijzonder moeilijk. Het resultaat is dat de dieren uren liggen af te zien voor ze sterven.

IFAW, dat zich al dertig jaar met zeehonden bezig houdt, zegt dat weinig jagers de moeite doen om te controleren of de dieren dood zijn voor ze hen villen. De Canadese regering beweert dat minder dan vijf procent van de zeehonden nodeloos lijdt. (MM/PD)