Zomerfestivals

De grootste sterren van de minst bekende muzieksoorten uit de verste uithoeken van de planeet hebben toegezegd om, speciaal voor u, naar de Belgische zomer te komen. Weer of geen weer, wij worden verwacht in Brussel, Turnhout, Brugge, Boechout, Dranouter, Torhout, Hoogstraten, Lokeren en in het parkje om de hoek. Want het is feest op de festivalweide. Heel wat festivalgangers hebben er intussen al meer dan een decennium salsa en boventoonzang op zitten. Het is dus de hoogste tijd om, als het oorverdovende djembegetimmer het toelaat, eens na te denken over Afrikaanse muziek op westerse podia of over Tibetaanse hymnen die overstemd worden door het geluid van krakende bierbekertjes. Kortom, over de veelgeprezen interculturele uitwisseling die beloofd wordt op de zomerfestivals. Sfinks Festival geeft u in de Parlatent de kans daarover te praten met een aantal optredende artiesten. Luk Vande Walle modereert de gesprekken.

Lukt dat zo een beetje, luisteren en denken op een festivalweide?

‘Een beetje, ja. De hele aanpak van gesprekken en ontmoetingen met muzikanten moet nog op punt gesteld worden, maar het feit dat er pogingen ondernomen worden, vind ik positief. De ervaring van vorig jaar was gemengd. Er waren uitdagende gesprekken die tot bevraging en discussie leidden, maar er waren er ook die nauwelijks meer informatie gaven dan een wervend tekstje van tien regels. Dat hangt voor een deel af van de muzikant. Is hij of zij bereid om zich bloot te geven? Heeft hij of zij meer te vertellen dan wat banale algemeenheden? Maar ook de organisatie van de ontmoetingen moet beter.’

U wil een plaatsje op het grote podium?

‘Neen. Een muziekfestival draait rond muziek en de optredens zijn uiteraard het allerbelangrijkste. Ik heb er geen probleem mee dat de Parlatent in de marge van het massagebeuren zit, maar die marge heeft haar belang en verdient dus een goede voorbereiding en een permanente, goede aankondiging. Dat ontbrak vorig jaar nog wat, maar de organisatoren beloven beterschap.’

Waarover wil je zelf dat de gesprekken met de artiesten gaan?

‘Over de kern van het gebeuren, namelijk de zoektocht naar zingeving. De meeste vormen van muziek die gepresenteerd worden, hebben daarmee op een of andere manier te maken. Dus zou ik willen dat de toegankelijkheid van de muzikale communicatie daarover aangevuld wordt door de diepgang van een gesprek. Als de muzikant in kwestie alleen maar kan babbelen over allerlei muziekgenres en over zijn jongste cd, dan vind ik zo’n ontmoeting niet de moeite waard. Wanneer het gesprek écht boeiend en inhoudelijk wordt, dan blijkt er op het einde van de voorziene twintig minuten méér publiek te zijn dan bij de aanvang. Met andere woorden: mensen zijn niet geïnteresseerd in slappe promopraat, maar zijn wel te boeien met stevige inhoud en persoonlijke standpunten. Een ander onderwerp dat zich opdringt, is de positie van de artiest tegenover de interactie tussen culturen. Zij komen tenslotte een cultuuruiting presenteren aan een publiek dat leeft in een omgeving met andere culturele tradities. Hoe werkt dat? Hoe zien zij de uitwisseling? Is er sprake van macht in dat interculturele contact?’

Is er een fundamenteel verschil tussen een festival mét of een festival zonder dit soort ontmoetingen?

‘Ik geloof in elk geval in de kansen ervan. Een festival trekt mensen aan met allerlei motivaties. Indien wij de stereotiepen en het exotisme waarmee sommige bezoekers arriveren kunnen confronteren met de echte gedachtenwereld van de artiesten, dan is het opzet geslaagd. Al moeten we soms ook kritische vragen stellen bij de clichés die door de artiesten gedebiteerd worden. Niet alle muzikanten hechten immers evenveel belang aan reflectie op de beeldvorming die ze uitdragen. In die zin hoop ik echt ontmoetingen te organiseren, waarbij niemand de waarheid in pacht heeft, maar iedereen met vragen welkom is.’