Zonder Tijuana heeft Mexico geen toekomst

De stad is een gewelddadige speeltuin geworden –om de Britse elektronica-band Nitzer Ebb te citeren. Toch wil niemand wil het risico lopen om te denken dat het leven in Tijuana een gore film is, van het soort dat je tijdens de weekends om drie uur ’s nachts op tv te zien krijgt. Wat hier gebeurt, rammelt meer dooreen dan de middenklasse-angst en het sociale conformisme die ons de voorbije twintig jaar vergezeld hebben.
De media gooien alle ethiek overboord om het marktsegment te verleiden dat faits divers vreet met de overgave van een wild beest. Klagen in volle geweld en de angst van de mensen  theatraliseren: dat lijkt het ordewoord te zijn waarmee beurtelings de spruitjeslucht van moraliserend gepreek en de reddingsplannen voor een gezonde economie verspreid worden. Er komt een dag dat wij, de inwoners van Tijuana, de media een zware prijs zullen doen betalen voor hun verwerpelijke bijdrage aan de huidige psychose.
Tijuana is Gotham City niet. Wij hebben geen superhelden die op onze vraag tussenkomen en we hebben geen competente autoriteiten om onze behoeften te beantwoorden. Wat kan je doen in een stad die zichzelf verslindt? Een post-watdanook J’accuse schrijven om de criminele straffeloosheid en corruptie bij de politie aan te klagen?
Om de staat aan te klagen die voorbijgestoken wordt door haar eigen onvermogen en die uitblinkt door een gebrek aan strategie om straffeloosheid en corruptie te bestrijden? Moeten we het hebben over onze waarden die halfstok hangen, over de gevolgen daarvan op een samenleving die uit elkaar valt en op de idealen van een wegwerpjeugd, over de band met het consumentisme en het algemene gevoel van onbehagen? Of moeten we Tijuana toevertrouwen aan een hogere macht, met welke naam dan ook?
Tijuana, dat is onze thuis, onze grenslandwortels, ons netwerk van vrienden, onze job en onze droom. Zoals zoveel andere mensen die elke dag hun huis verlaten om de onzekerheden en de onrust, veroorzaakt door de ineenstorting van het het wilde kapitalisme, het hoofd te bieden, kan ik zeggen: ik voel geen angst, ik wil geen angst voelen, ik weiger angst te voelen.
En ten slotte: als we Tijuana verliezen, heeft Mexico geen toekomst meer.
Citaten van Rafael Saavedra met toestemming overgenomen uit zijn blog Crossfader Network.