Zuid-Afrikaanse politici zwijgen liever over geweld tegen vrouwen

De regels zijn er wel, in Zuid-Afrika. Niet alleen in wetten tegen seksueel misbruik en huiselijk geweld, maar ook in de grondwet is de gelijkheid van man en vrouw stevig verankerd. In de praktijk is daar bij politie en justitie maar bar weinig van te zien, zegt activist Lisa Vetten. Het thema wordt doodgezwegen in de aanloop naar de verkiezingen.
Vetten is beleidsonderzoeker bij het Tshwaranang Legal Advocacy Centre, een organisatie die opkomt voor rechten van de vrouw. Ze vecht al haar hele leven voor vrouwenrechten.

Staat gendergelijkheid niet heel hoog op de politieke agenda?

Lisa Vetten: Om kort te zijn: nee. Het hele onderwerp wordt gereduceerd tot hoeveel vrouwen er in het parlement moeten zitten. Zo oppervlakkig is het. Op de Algemene Vergadering van het ANC in 2007 ging maar één van de resoluties over vrouwen. En dat was over een vrouwenministerie, niet over geweld of andere belangrijke kwesties.
Na 1994 was er een stortvloed aan nieuwe wetten. Daarom denken mensen dat het vaak wel goed zit, maar de grote vraag blijft: hoe voeren we die wetten uit en hoe laat je de machthebbers rekenschap afleggen als ze er geen gevolg aan geven? Wetgeving kan nu niet worden uitgevoerd, omdat ministeries er geen budget voor vrijmaken.

Dus politie en justitie zijn niet in staat om de verkrachtingszaken aan te pakken?

Vier jaar geleden besloot Justitie de wildgroei van rechtbanken voor geweldsdelicten aan te pakken. Allerlei specialistische rechtbanken voor geweld en familiezaken werden geïntegreerd, zodat elk politiebureau nu alles moet kunnen doen. Er zijn specialisten voor, maar die hebben geen auto, geen telefoon, geen ondersteuning.
De rechtbanken zijn gericht op het systeem, niet op de slachtoffers. Als een zaak te lang duurt, wordt ze geseponeerd. Als bijvoorbeeld een aanklager op vakantie gaat en zijn collega’s kunnen de zaak niet overnemen, wordt de zaak gesloten. Zo lopen veel verkrachters nog ongestraft rond. De politie moet targets halen en misdaadcijfers terugdringen. Als een vrouw haar verkrachter niet kan identificeren, wordt er niet eens meer proces-verbaal opgemaakt.

Dus de cijfers over geweld tegen vrouwen zijn te laag ingeschat?  

Uit onderzoek in 1997 bleek dat slechts een van de negen vrouwen voor een verkrachting naar de politie gaat. Bovendien wordt er gegoocheld met cijfers, omdat de politie een afname van delicten wil laten zien.  
Het proces tegen Jacob Zuma, waarbij een vrouw publiekelijk werd vernederd door soldaten, was een slecht teken. Van alle overtreders wordt slecht vier procent veroordeeld. Dat heeft ook effect op de gemeenschap. De normen voor wat normaal is, worden uitgehold.

Wat moeten politici doen?

Het is in ieder geval niet genoeg om alleen maar op te komen draven op vrouwendagen in een T-shirt met een tekst dat je tegen geweld bent. Politici moeten erkennen dat er getrainde mensen nodig zijn voor verkrachtingszaken. Maatschappelijke organisaties zouden input moeten kunnen leveren aan parlementscommissies. Ook zouden geweldszaken integraler moeten worden bekeken. Huiselijk geweld en misbruik van kinderen hebben met elkaar te maken, en als de man naar de gevangenis moet, heeft zijn vrouw ondersteuning nodig. Er zijn wel mensen bij de regering die zich helemaal kapot werken om het probleem aan te pakken, maar ze worden tegengewerkt door mensen hogerop.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.