Zwarte vrouwen slecht af in Latijns-Amerika

Zwarte vrouwen moeten hard vechten tegen discriminatie en xenofobie, zegt Dorothea Wilson uit Nicaragua, hoofd van het Netwerk van Afro-Caribische en Afro-Latino Vrouwen. Het netwerk vertegenwoordigt vrouwengroepen uit 33 landen. Wilson bezocht begin deze week de Inter-generational Conference of Afro-descendant Women of Latin America, gesponsord door het VN-Kinderfonds Unicef. 
De 150 miljoen inwoners van Afrikaanse afkomst in Latijns-Amerika zijn er niet in geslaagd marginalisering en segregatie met succes te lijf te gaan. Inheemse bevolkingsgroepen in de regio, die in totaal ongeveer 40 miljoen mensen tellen, lukt dat daarentegen steeds beter. Vooral in landen als Ecuador en Bolivia krijgen ze meer invloed in de politiek. 
Volgens het Netwerk van Afro-Caribische en Afro-Latino Vrouwen telt de hele regio minder dan vijftig zwarte vrouwen in politieke bestuursfuncties. De bijeenkomst was bedoeld om te netwerken en een gezamenlijke agenda op te stellen voor zwarte vrouwen, zegt Wilson. De deelnemers willen tijdens de tiende Regionale Conferentie over Vrouwen in Latijns-Amerika en de Cariben, van 6 tot 9 augustus in Quito (Ecuador), een gezamenlijk standpunt presenteren. Die bijeenkomst wordt georganiseerd door de Economische Commissie voor Latijns-Amerika en de Cariben (ECLAC). 
Een van de agendapunten in Quito is de situatie van vrouwen die in de huishouding werken. De helft van de huishoudsters in de regio werkt meer dan 48 uur per week en krijgt daarvoor slecht betaald. Bovendien hebben ze geen toegang tot sociale zekerheidsvoorzieningen, stelt ECLAC. Miljoenen huishoudsters krijgen zelfs niets betaald. Meestal gaat het om zwart of inheemse vrouwen. 
Uit onderzoek blijkt dat meer dan 90 procent van de Latijns-Amerikanen van Afrikaanse afkomst in armoede leeft. Ze zijn laagopgeleid en komen alleen in aanmerking voor de slechtst betaalde banen
In Colombia leeft 80 procent van de zwarten in extreme armoede. Op Cuba hebben inwoners van Afrikaanse afkomst de slechtste huizen en de slechtst betaalde banen. “Als je zwart bent dan heb je het erg moeilijk in deze regio en als je vrouw bent is het nog moeilijker”, zegt Wilson, die in Nicaragua burgemeester en parlementslid was. “Ik kan het weten, want ik heb zelf ook vaak te maken gehad met vernederingen.”
Wilson komt uit Puerto Cabezas, in de Noord-Atlantische Autonome Regio van Nicaragua. Ze groeide op in een gezin met negen kinderen en haar vader was mijnwerker. Ze werd non en missionaris en sloot zich in 1975 aan bij het Sandinistische Nationale Bevrijdingsfront (FSLN). In 1979 werd ze de eerste vrouwelijke burgemeester van Puerto Cabezas. Later werd ze in het parlement gekozen.