Lees later

Calais: Een beschamende humanitaire catastrofe op Europese bodem

De Belgische fotograaf Kristof Vadino trok deze zomer naar Calais, om er poolshoogte te nemen van de erbarmelijke omstandigheden waarin de vluchtelingen moeten leven. Hij bracht een bezoek aan “Jungle Camp” het geïmproviseerde tentendorp van waaruit de asielzoekers dagelijks hun kans wagen om het kanaal over te steken. Een beeldverslag.

Kristof Vadino . 18 augustus 2015

Op de pier van waaruit je in Calais de binnenkomende en uitgaande ferry’s kan bewonderen, staat een eenzame auto. Een koppel kijkt vanachter de vuile voorruit naar de meeuwen en de boten en drinkt niet-alcoholisch bier. De vijftigjarige man, groot en geblokt, stapt uit zijn oude auto en vertelt dat hij als privé-bewaker migranten tegenhoudt die in de boten proberen te geraken. Om Engeland te bereiken, waar ze gemakkelijker werk vinden, wiens taal ze een beetje spreken, waar ze soms familie hebben.

‘Teveel is teveel hé’, zegt hij. ‘Voor ons is het ook moeilijk, sommigen gebruiken messen en knuppels en verwonden ons’. Maar hij vertelt ook dat sommige bewakers na hun uren diezelfde migranten opzoeken en hulp aanbieden. ‘Ook een Tourtel?’, vraagt hij. ‘Dankzij hun heb ik een job.’

Asielzoekers wandelen dagelijks twee tot drie uren vanuit Jungle Camp langs verlaten industrieterreinen, spoorwegen, snelwegen en het centrum van Calais dat uitgestorven lijkt, naar de Eurotunnel. (© Kristof Vadino)

Asielzoekers wandelen voorbij tenten die Caritas in Calais opzette voor de vluchtelingen. (© Kristof Vadino)

Spookstad

Calais lijkt op een spookstad waar dikke meeuwen het voor het zeggen hebben. De werkloosheid is er hoog. Velen zijn de overlast, veroorzaakt door de eindeloze stroom vluchtelingen, beu en trekken weg, terwijl migranten blijven komen. Allen met een droom.

Die nacht is de politie massaal aanwezig rondom de Eurotunnel, waardoorheen de treinen rijden. Slechts weinig migranten geraken voorbij de eerste hindernis, een rijksweg met daarop twee politiecombi’s 200 meter van elkaar en een derde 100 meter verderop.

Zes Albanezen kijken hoopvol naar de eurotunnel die hen naar het beloofde land zou moeten brengen, maar de politie verspert de weg. (© Kristof Vadino)

Vanaf het moment dat de zon ondergaat tot aan de morgenstond vindt hier een kat-en-muisspel plaats. Groepjes her en der verspreide migranten proberen het beste gaatje te vinden in de politiestrategie om er doorheen te muizen. Een paar jongeren is het net gelukt.

Een politieman geeft snoep aan een klein Eritrees meisje van drie dat iedere avond met haar moeder twee uur naar de tunnel ingang wandelt. Er is echter teveel politie en ze kunnen niet verder. (© Kristof Vadino)

Een Eritreër toont me een verse wonde op zijn knie: ‘Een politieagent duwde me in de vangrails en sloeg me’. Anderen beamen sporadisch politiegeweld. ‘Wanneer de politie een journalist ziet, doen ze niks’.

Plots wordt de politie in de combi het beu en maneuvreren ze onvoorspelbaar en heftig op het stuk grasland waar ik met de migranten sta. Wanneer ze me vragen wat ik daar doe, roepen ze al vlug om dat er een journalist aanwezig is. Een agent, die beschaamd lijkt, vertelt me dat hij dit werk hoegenaamd niet graag doet. Dat deze situatie een humanitaire catastrofe is. En hij voegt er nog aan toe dat de politie ook mensen redt.

Wachten op Godot? (© Kristof Vadino)

Jungle Camp

De 24-jarige Abdullah heeft twee weken lang geprobeerd om bij de tunnel te raken, en houdt het vannacht voor bekeken. Ik wandel met de boomlange, zachtmoedige Ethiopiër en zijn vriend terug naar Jungle Camp, waar de meeste migranten verblijven.

Een van de tenten die de ngo Caritas heeft opgezet om asielzoekers beschutting te bieden tegen het slechte weer. (© Kristof Vadino)

Een Soedanese vluchteling uit Darfoer bereidt een maaltijd voor zijn vrienden. (© Kristof Vadino)

De migranten wandelen bijna elke nacht, heen en terug van het geïmproviseerde tentenkamp naar de Eurotunnel. Een tocht van minstens 2 uren langs verlaten industrieterreinen en een doodse stad. Jungle Camp is een kamp waar verschillende groepen vreedzaam samenleven in onmenselijke omstandigheden, maar waar ook vrouwen verkracht worden en profiteurs hun slag proberen slaan.

Gelovige asielzoekers hebben van houten balken en zeilen een kerkje gebouwd. (© Kristof Vadino)

Twee dagen later verlaat Abdullah Jungle Camp. Opgeven doet hij echter niet. Hij gaat naar Parijs en van daaruit naar Duitsland of België. Sommige migranten verblijven echter al tien maanden in Calais in de hoop de andere kant van het kanaal te bereiken.