Droommachines en denkbeesten

Moest dit gezeur echt op papier?

Bij elke boektitel heb je verwachtingen, en die had ik ook bij Droommachines en denkbeesten van de mij onbekende René De Ryck.

Met zo’n titel en lofbetuigingen van Rik Coolsaet himself, mocht ik toch minstens op een Vlaamse The Edge hopen.

Helaas, de ambities van dit boek blijven bij het citeren en bundelen van inspirerende maar grijsgedraaide autoriteiten. Hoewel De Ryck lang niet slecht schrijft en het publieke debat correct etaleert, voegt hij er zelf weinig van waarde aan toe.

Wanneer hij dat wel doet, zoekt hij te vaak de gulden middenweg. Zijn conclusies zijn oprecht en vanuit een terechte bezorgdheid soms, maar ze getuigen van weinig autoriteit en originaliteit.

Erger nog, De Ryck steekt zijn ware identiteit van hobby-auteur opzettelijk niet weg. Bij elke zinsnede heb je het idee dat je de persoonlijke ontboezemingen van een belezen Vlaamse zestiger fin de carrière moet aanhoren. Als hij zich uitlaat over onderwijs of opvoeding, passeren zijn kinderen en eigen ervaringen als leerkracht de revue. Als hij het over reizen heeft, laat hij het niet na om een hele songtekst van Johan Verminnen te citeren. Goedbedoeld maar mak.

Het absolute dieptepunt in het boek is een hoofdstuk over de persoonlijke irritaties van de auteur, zoals onze onhebbelijke gewoonte om onze huisdieren in de watten te leggen. Na twee paragrafen haakte ik af: moest dit gezeur echt op papier?

Ik ga er niet veel woorden meer aan vuil maken. René De Ryck lijkt me een uitstekende spitsbroeder voor een mijmerend gesprek over het goede leven, met een lekker wijntje erbij. Maar als er ooit een tweede boek van hem komt, zal ik het niet lezen.

Droommachines en denkbeesten​ door René De Ryck, Arthos, 384 pagina’s, ISBN 9789491258015.