Nog iemand wat opvang op overschot?

De meest markante gebeurtenis in 2010 was ongetwijfeld de openbaring van Wikileaks. Maar het waren absoluut niet de Nieuwe Transparantie of de daarmee gepaard gaande bedreiging van de persvrijheid die mij het meest choqueerden. Die eer viel te beurt aan het failliet van zowel het Belgische als het Europese asiel- en opvangbeleid.

  • Reporters Asielzoekers die al twee maanden kampeerden in het park voor de Dienst Vreemdelingenzaken worden op 10 september verjaagd. Reporters

Het had zich al in de jaren ervoor aangekondigd. 2010, het Europese jaar van de armoede, liet echter de lege putten zien die zo’n faillissement met zich meebrengt, putten waarin armoede en mensen op de vlucht voor oorlog of een belofteloos leven onopgemerkt kunnen verdwijnen, tenminste als je maar even niet kijkt en gewoon verder boert.

Er was natuurlijk de opvangcrisis in eigen land, nòg lelijker dan het jaar ervoor. Juist omdat het politieke collectieve geheugen aan Alzheimer leek te lijden –‘wie herinnert zich nu nog de daklozen van die strenge winter van 2009 als er al een zomer en alweer nieuwe federale verkiezingen tussen lagen?’

In het voorjaar had Vluchtelingenwerk Vlaanderen al een persconferentie geopend met de mededeling dat er geen nieuws was. De asielzoekers hadden nog steeds het zoeken naar opvangplaatsen, Brusselse hoteleigenaars bleven bijgevolg goede zaken doen. In september en oktober begonnen ook de Brusselse straten vol te lopen met nieuwe asielzoekers die noch dak noch bed vonden. Gezinnen met kinderen werden gedwongen in stationshallen, geïmproviseerde tentenkampen en kraakpanden te overnachten.

Niemand had natuurlijk kunnen voorspellen dat de winter zo vroeg zou prikken. En dus waren we alweer te laat met die beloofde extra opvangplaatsen.

Het politieke antwoord op deze humanitaire crisis was een klaagzang. ‘De dwangsommen nekten de Belgische staat, de gebouwen hadden niet de juiste energieprestatiestaat, en de buurtbewoners waren evenmin klaar.’ En vooral: het was naast een zwart jaar voor België ook een zwart jaar voor het aantal asielaanvragen. Ons kleine land werd overspoeld door uitkeringshongerige asielzoekers luidde het gretig uit de mond van cijferfetisjisten van bepaalde politieke partijen. En daar konden politieke moed en krachtdadig optreden –allebei sowieso op een stoffige zolderhoek van de Belgische politiek gesmeten- nu eenmaal niet tegenop.

Het dient gezegd, ze zitten er nog steeds: in de hotels en in de kraakpanden. Want iedereen mag, door het ontbreken van een goed terugkeerbeleid nog wel blijven.

Dat was anders met de Roma in Frankrijk. Die mochten niet blijven. De Franse regering doekte de voorbije zomer tientallen Romakampen op en zetten ruim duizend Roma van Roemeense en Bulgaarse afkomst het land uit. Andere lidstaten schreeuwden moord en brand maar keken schichtig de andere kant uit als de vraag rees wie ze dan wel hebben wou, die ongeschoolde Roma. De Europese Commissie dreigde zelfs met een procedure bij het Europees Hof maar trok haar staart in omdat ze Frankrijk toch niet teveel wilde schofferen.

Wie wel voor het Europees Hof belandde was België, naast onder meer Nederland. Straatsburg verbood lidstaten kwetsbare sans-papiers uit te zetten naar een land als Griekenland waar een asielbeleid zo goed als onbestaande is. België gehoorzaamde maar heeft intussen toch een uitspraak boven het hoofd hangen omdat het eerder een Afghaanse asielzoeker terugstuurde die nu als dakloze in Athene rondwaart. En laat het nu net Athene zijn dat, net als de steden Patra of Igoumenitsa of een detentiecentrum voor asielzoekers als Filakio, symbool staat voor het falen van goed Europees asielbestuur. Het klopt dat Griekenland niet investeert in een asielbeleid, maar evengoed blijft Europa achterwege.

Toen Griekenland in oktober uitriep dat het, als enige toegangspoort naar Europa, de toevloed van asielzoekers en mensen zonder papieren niet meer aankon, antwoordde Europa enkel met grensversterking. Dat getuigt noch van een humane noch van een duurzame visie op migratie. ‘De asielcrisis in Griekenland breidt zich als een olievlek uit over Europa’, zei een rechter in het Europese Hof voor de rechten van de mens. Dat doet het EU-immigratiestelsel vastlopen, voegde hij eraan toe. En de EU zal een oplossing moeten zoeken, of ze nu wil of niet.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.