Geen ambulance, bel de radio

Of de ambulance ooit zal komen, is niet duidelijk. Maar op deze manier horen de ambulancediensten in ieder geval de oproep op Al-Iman, een van de weinige onafhankelijke radiostations in Gaza. En als de hulpdiensten niet kunnen helpen, dan misschien anders die de oproep hoort.
De medewerker van de ambulancedienst laat weten dat de ambulance niet kan komen. Een Israëlische bulldozer blokkeert de weg en een Israëlische tank schiet vanaf een heuvel op de ambulance, zegt hij. Het is vrijdag, na de Israëlische aanval op het vluchtelingenkamp Bureij. Die aanval was een vergelding voor een aanslag van Hamas eerder deze week. Het aantal doden liep dit weekeinde op tot zestien. Onder negen doden die vrijdag vielen, bevonden zich zes kinderen.
Een man die ten oosten van vluchtelingenkamp Jabaliya woont, belt voor hulp bij de bevalling van zijn vrouw. Het radiostation vraagt zijn locatie en die van de Israëlische tanks. “Ik kan niet uit het raam kijken”, zei de beller. “Dan schieten ze op me.”
Een vrouw belt om een ambulance om een lichaam op te halen dat voor haar huis ligt. Het gaat, blijkt later, om een 19-jarige jongen die geraakt is door Israëlisch granaatvuur. Iemand anders belt vanuit Bureij om een ambulance, eten en water. “Mijn moeder moet dringend naar het ziekenhuis.” Eveneens een moeilijke missie met de patrouillerende Israëlische troepen in de regio.
De oproepen klinken dagelijks op de radio en niemand weet hoe het afloopt met de slachtoffers. Maar de telefoontjes kunnen levens redden of in ieder geval hoop geven. Het radiostation belt ook zelf nooddiensten en hulpverleners die niet afstemmen op de zender.
“Ik heb soms de tranen in mijn ogen”, zegt presentator Khaled al-Sharqawi. “Soms hoor ik vrouwen en kinderen om hulp roepen met schietgeluiden op de achtergrond. En de ambulances kunnen hen niet bereiken.”
Het Palestijnse telecommunicatiebedrijf heeft het radiostation een gratis nummer gegeven. Dat maakt het bellen gemakkelijker, maar de zender is ook op zijn hoede voor misbruik. De presentatoren proberen te controleren of de bellers geloofwaardig zijn, voordat ze een oproep uitzenden.
Niet bij elk telefoontje is sprake van een medisch noodgeval. “Als dat niet zo is, geven we het door aan mensenrechtenorganisaties”, zegt Sharqawi. “Maar zij zeggen dat ze mensen ter plaatse meestal ook niet kunnen helpen.”