Wonen in Oost-Jeruzalem wordt onbetaalbaar voor Palestijnen

Het bestuur heeft een aantal strategieën om zich te verzekeren van een joodse meerderheid, zodat Jeruzalem onder Israëlische controle blijft, en om te vermijden dat Palestijnen het oosten van de stad inrichten als de hoofdstad van een toekomstige staat.

‘Sinds 1967 streeft de Israëlische regering een beleid na om een joodse meerderheid van 72 procent ten opzichte van de Palestijnen te behouden’, verklaart Jeff Halper van het Israeli Committee Against House Demolitions. ‘Daarom mogen Palestijnen geen nieuwe huizen bouwen, en is er een kunstmatig tekort ontstaan van ongeveer 25.000 wooneenheden in de Palestijnse sector.’

‘Dit tekort jaagt de huur- en koopprijzen de hoogte in. Aangezien 70 procent van de Palestijnen onder de armoedegrens leeft, zijn ze gedwongen om buiten Jeruzalem naar een betaalbare woning op zoek te gaan en dan zijn ze geen inwoner van Jeruzalem meer’, zegt Halper.

‘Dat is het politieke gekonkel achter het schijnbaar gerechtvaardigde beleid om “illegale” woningen af te breken, een sleutelelement in een breder beleid van etnische zuivering’, voegt hij eraan toe.

Geen vergunning mogelijk

De Palestijnse ngo International Peace and Cooperation Centre (IPCC) publiceerde een rapport in 2013 met obstakels waar Palestijnen die een nieuw huis willen kopen of een bestaande woning willen uitbreiden op stoten. ‘Legaal bouwen met een vergunning is onmogelijk in het grootste deel van Oost-Jeruzalem. Het vergunningssysteem houdt strikt vast aan vereisten op het vlak van ruimtelijke ordening waaraan niet voldaan kan worden.’

Tweeënnegentig procent van het land in Oost-Jeruzalem is niet geregistreerd, waardoor het onmogelijk is om er een bouwvergunning voor te krijgen.

Tweeënnegentig procent van het land in Oost-Jeruzalem is niet geregistreerd, waardoor het onmogelijk is om er een bouwvergunning voor te krijgen. Volgens het IPCC-rapport zetten institutionele tekortkomingen zoals het onbeschikbaar zijn van geschikte woningkredieten, onvoldoende capaciteit of bereidheid van de private sector om grote woonprojecten te plannen en op te leveren, de beperkte beschikbare grond op de markt en de hoge prijs hiervan een rem op de ontwikkeling.

Als een gevolg daarvan zagen Palestijnen zich genoodzaakt om te bouwen zonder de vereiste vergunningen. Meer dan 70 procent van de nieuwbouw tussen 2001 tot 2010 gebeurde zonder bouwvergunningen, met informele wooneenheden tot gevolg die betrekking hebben op 42 tot 54 procent van alle huisvesting.

Palestijnse vluchtelingenfamilies

Terwijl de Israëlische autoriteiten strategieën hebben ingevoerd om Oost-Jeruzalem te “verjoodsen”, hebben Israëlische kolonisten andere methoden gebruikt om het gebied geleidelijk aan over te nemen.

Muhammad Sabbagh is inwoner van Sheikh Jarrah in Oost-Jeruzalem. Samen met andere Palestijnse activisten is hij betrokken bij een langlopende strijd met Israëlische kolonisten over wooneigendom en mogelijke uitzetting. Hij is verwant met een groep van 28 Palestijnse vluchtelingenfamilies die naast verschillende Israëlische kolonistenwoningen leven.

Deze Palestijnse gezinnen hadden in 1956 land toegewezen gekregen van het VN-Hulpagentschap voor de Palestijnen, en van de Jordaanse regering, toen de Westelijke Jordaanoever onder Jordaans bestuur viel. De Jordaanse regering had gezegd dat de Palestijnen na drie jaar de huizen in hun bezit zouden krijgen.

Maar met de Israëlische bezetting van het territorium in 1967 probeerden Israëlische kolonisten de Palestijnen uit hun huizen te zetten, omdat ze documenten bezaten die zouden bewijzen dat het eigendom van de huizen al aan hen toekomt sinds het einde van negentiende eeuw tijdens het Ottomaanse rijk.

Vervalsing

De zaak ging van de ene Israëlische rechtbank naar de andere, tot er een akkoord werd bereikt dat de Palestijnen de komende 90 jaar konden blijven, op voorwaarde dat ze huur betalen.

Sommige families weigerden huur te betalen, omdat de woningen aan de Israëlische regering noch aan de kolonisten toebehoren. Ze werden in het holst van de nacht uit hun huizen gezet door soldaten en agenten.

In daaropvolgende rechtszaken bleek aan de hand van originele Turkse documenten dat de bewijsstukken van de kolonisten vervalst waren, en dat de huizen nooit aan de joodse gemeenschap toebehoord hadden.

Verdere uitzettingen zijn momenteel opgeschort door de Israëlische rechtbanken, maar dat volstaat volgens Sabbagh niet. ‘We vechten nu om onze huizen terug te krijgen als wettelijke eigenaars, zodat de uitgezette gezinnen kunnen terugkeren.’