Vluchten en doodvriezen in Europa

Sterven op je 24ste

Foto: Thomas Andre Syvertsen/ IFRC

Jongeren in Moria-kamp

24 jaar. Waar en wie was ik toen? Ik moet even diep graven in mijn geheugen en bereken dat ik dat jaar, 2011, afstudeerde, een van mijn grote liefdes leerde kennen op de trein, waarmee ik samen, een half jaar later, heel Europa zou afreizen in een aftands busje.

De wereld aan mijn voeten, geen grenzen aan dromen, noch aan landen. Mijn enige besef van grenzen, de opgetrokken wenkbrauw van de douanier, bij het laten passeren van twee jonge hippies in een oude Renault Traffic met de slogans ‘Life is what happens while you’re making plans’ en ‘Always look on the bright side of life’ erop.

Dromen over Europa

24 jaar. Zo oud ben jij, lieve vriend uit Kameroen, wanneer je arriveert in Europa. Op 21 november meerde je aan op het Griekse eiland van Lesbos, na een reis van 5500 kilometer -in vogelvlucht- door Afrika en het Midden-Oosten, eindelijk het continent van je hoop bereikt.

Wat droom je? Wat wil je doen, nu je zo dichtbij je eindbestemming bent? Wat is je favoriete land om uiteindelijk te settelen? Als je Frans spreekt, misschien wel in België? Wil je nog naar school, of zoek je meteen een job?

‘Vrienden troffen je levenloos en onderkoeld aan, 48 dagen na je aankomst op Lesbos. Tijdens de nacht van 8 januari, vroor je allicht dood in het koude vluchtelingenkamp’

Je reist alleen. Liet je je familie achter in je thuisland, of was je ginder al alleen? Wat voor iemand is je mama? Heb je een strenge of eerder een erg lieve papa? Heb je broers en zussen? En mis je hen heel hard? Wat fluisterde je lief in je oor bij je vertrek?

Wat dreef je om zo alleen naar hier te komen, helemaal vanuit Centraal-Afrika? Je moet zoveel gezien en meegemaakt hebben, op weg naar hier. Ik zou je zoveel willen vragen. Je beter willen kennen en je drijfveren willen begrijpen.

Maar mijn vragen blijven onbeantwoord en je verhaal ongekend, want 48 dagen na je aankomst op Lesbos, tijdens de nacht van 8 januari, vroor je allicht dood in het koude vluchtelingenkamp. Vrienden troffen je levenloos en onderkoeld aan. Net als ik, wilde je vrij kunnen bewegen in Europa, aan een nieuwe toekomst bouwen, maar kreeg je de kans niet. 24 jaar. Zo oud werd je. Veel te jong.

De wantoestanden op de Griekse eilanden, alsook de problematische situatie voor vluchtelingen in België en andere Europese landen, is ons al jaren bekend. Ik hoef u niet nog eens te schrijven over de cijfers, de doden, het leed. U weet dit. Iedereen weet dit. Onze politici, Jan met de pet, de bejaarde in het rusthuis, de jonge scholier. Waarom verandert er dan niets? Zijn we werkelijk vergeten hoe bevoordeeld we zijn, wat voor winnend lot we trokken, simpelweg door geboren te worden in België?

Minder mens

Zijn we werkelijk zo dom te denken dat iemand met een andere huidskleur, andere gelaatstrekken en andere -of zonder- papieren minderwaardig is aan ons? Minder mens? Dat zij het minder koud hebben? Minder behoefte aan een veilig thuis, vrienden en een nut in de maatschappij? ‘Onverschilligheid is een ziekte’, aldus de nieuwe campagne van Artsen Zonder Grenzen. Ik vraag me af of er dan echt zoveel mensen mee geïnfecteerd zijn, opdat deze onmenselijkheden blijven plaatsvinden.

Ik begrijp de gevolgen en bijwerkingen van ons kapitalistisch systeem, waarin consumptie de heersende religie is. Ook onder Belgen zelf vergt het slachtoffers, in de vorm van armoede, depressies, burn-outs en eenzaamheid. Ik ken de zichzelf herhalende geschiedenis. Maar ik weiger te geloven dat er niet meer mensen iets goeds willen doen en mee willen strijden om alle mensen als mensen te behandelen.

Migratie is een feit, dat valt niet tegen te houden. Door ertegen te vechten als een kwaad, zaai je enkel haat en onrust. Een goed migratiebeleid en de problemen effectief aanpakken in de landen van oorsprong, zijn de enige manieren om de situatie te verbeteren. Zolang we wapens blijven exporteren en kostbare grondstoffen exploiteren in andere continenten, staan we aan de wieg van het probleem. Een vicieuze cirkel waar we uit kunnen stappen.

Deze 24-jarige jongeman had evenveel recht op een dak boven zijn hoofd als ik. De mensen die nog steeds geweigerd worden en op straat belanden in Brussel, verdienen evenzeer een gezonde maaltijd en een veilige, warme omgeving.

Blijf op de hoogte

Schrijf je in op onze nieuwsbrieven en blijf op de hoogte van het mondiale nieuws

Oorlog in ons land

24 jaar. Wie en waar was u? Misschien heeft u zelf wel een dochter of zoon van die leeftijd? Stel u eens voor dat er een oorlog ons land teistert. Dat we plots ons hebben en houden, misschien zelfs familieleden moeten achterlaten, omdat ons thuisland niet langer veilig is.

‘Opdat onze 24-jarige kinderen of kleinkinderen ons in de toekomst niet teleurgesteld aankijken, vragend hoe we dit allemaal hebben kunnen laten gebeuren’

Of stel u voor dat we in een economische crisis terecht komen, zo diep dat we minder eten hebben, minder elektriciteit en gas, minder water. Er breken rellen uit over energiebronnen. U kan uw kinderen geen drie maaltijden per dag voorschotelen.

En dan leest u op een dag over een ander continent, waar er van alles zo veel is, dat mensen een derde van hun voeding wegsmijten, kleren kopen en ze nooit dragen, in grote huizen wonen en met grote wagens rijden. Geen oorlog, geen honger, geen armoede. Wat doet u?

In ’s godsnaam, de welke dan ook, doe iets, en laat dit niet gewoon passeren. Wees verontwaardigd. Help als vrijwilliger bij een van de vele organisaties, zoals Vluchtelingenwerk Vlaanderen, ACM jongerenwerking, of het Minderhedenforum, word buddy, laat uw bezorgdheid horen op sociale media, leg druk op politici, organiseer inzamelacties voor vluchtelingenkampen, doneer.

Denk aan uw 24-jarige zelf en doe het voor elke jongere die al dan niet onzeker in zijn jongvolwassen bestaan stapt, zoekend naar zijn of haar weg in het leven, en recht heeft op een veilig thuis en ondersteunend netwerk. Opdat onze 24-jarige kinderen of kleinkinderen ons in de toekomst niet teleurgesteld aankijken, vragend hoe we dit allemaal hebben kunnen laten gebeuren. Opdat zij met een evengrote naïviteit, geloof in goede intenties en ambitie in het leven mogen staan als wij dat ooit deden.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2789   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2789  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.