We bepalen vandaag hoe de toekomst eruit zal zien.

Bij de voorstelling van het rapport in Brussel  kwam econoom Kirk Hamilton, een van de medewerkers van het rapport, met een scherpe analyse en drievoudig actieplan.

Ontwikkeling in een opwarmende wereld

De urgentie is nog nooit zo groot geweest. Als we het IPCC rapport van 2001 vergelijken met dat van 2007 – waarvan de gegevens alweer grotendeels ingehaald zijn- zien we dat alle alarmsignalen op rood staan.  Het probleem is voor het grootste deel veroorzaakt door de industrielanden en zij hebben ook de technologie en het geld om een andere toekomst vorm te geven.
De rijke landen zijn verantwoordelijk voor drie vierde van de broeikasgassen in de atmosfeer, en vertegenwoordigen 1,1 miljard mensen.  De ontwikkelingslanden, 5,8 miljard mensen, nemen slechts een vierde voor hun rekening.  Eén op de vier kinderen is vandaag ondervoed, en 1,6 miljard mensen hebben geen toegang tot elektriciteit. De uitdagingen op vlak van ontwikkeling zijn - nog steeds – gigantisch en de druk van het  veranderende klimaat dwingt ons vandaag ook tot een grondige herziening van de aanpak. 

Veel geld?

De doelstelling is om de stijging van de temperatuur in te perken tot 2°C. Dat zal al een hele klus zijn, want  we zitten al aan een opwarming van 0,74 °C ten opzichte van het pre-industriële niveau. 
Om de strijd tegen de opwarming aan te binden, is veel geld nodig.
Nicolas Stern berekende al dat dit op wereldvlak kan neerkomen op zo’n  1 procent van het bnp. Maar de kosten zijn ongelijk verdeeld:  aan sub Sahara Afrika zal dat 4 procent van het wereld bnp kosten, aan Zuidoost –Azië 5 procent.  Het grootste deel van die kosten moet  door de rijke landen gedragen worden.  Het Wereldbankrapport rekent met een termijn tot 2030, en stelt dat tegen dan voor mitigatie jaarlijks om en bij de 375 miljard dollar nodig zal zijn.  Dat is echter niet meer dan 0,2 procent van het wereld bnp tegen 2030, en slechts 3 procent van wat er vandaag wereldwijd wordt geïnvesteerd. Voor adaptatie lopen de genoemde bedragen uiteen, naar gelang wat daar allemaal ingerekend wordt.  Vanaf nu al zou er jaarlijks een bedrag van 9 miljard dollar moeten bijeengebracht worden, dat dan opklimt tot ergens tussen de 375 en de 550 miljard dollar per jaar  tegen 2030.
Het gaat per slot van rekening erom de mensheid een toekomst te geven op deze planeet. 

Geld is er genoeg!

‘We zijn nog niet begonnen met een oplossing te vinden voor het probleem’, constateert Hamilton.  Hij haalt een belangrijk cijfer aan om die bewering te staven. We weten dat we af moeten van fossiele brandstoffen, maar vandaag gaan er op wereldvlak jaarlijks nog steeds 150 miljard dollar aan subsidies naar fossiele brandstoffen!  Geld dat eigenlijk zou moeten geïnvesteerd worden in adaptatie en mitigatie tegen de opwarming. Terwijl onderzoek en ontwikkeling voor alternatieve energie al jarenlang niet verder geraakt dan 10 miljard dollar.
Drie procent van het  wereldwijde bnp gaat vandaag naar verzekeringen, met uitzondering van levensverzekeringen.  Waarom geen klimaatverzekering opbouwen?

We hebben de tijd niet mee. Emissies moeten pieken in 2015

 Inertie speelt ons heel erg parten om op te schieten in de aanpak.  CO2 is een broeikasgas dat een eeuw in de atmosfeer blijft.  Elk jaar dat we uitstellen om te handelen, is een eeuw verloren.  De gebouwen die we nu ontwerpen en optrekken, bepalen de impact de komende decennia. Idem voor de manier waarop we onze mobiliteitsproblemen oplossen. Indien we in de jaren 70 en 80 maatregelen hadden genomen, had het vandaag allemaal veel overzichtelijker geweest.  Uitstel is niet meer mogelijk. De emissies moeten niet later dan 2015 pieken. We bepalen vandaag hoe de toekomst eruit zal zien.  Tegen 2050 moeten op wereldvlak de emissies met de helft afnemen, voor de rijke landen betekent dat een inkrimping van 80 tot 95 procent. Tegen het einde van de eeuw zou onze economie koolstofneutraal moeten zijn. 
Vanuit die vaststelling klinkt de drievoudige boodschap van het Wereldbank rapport : “Act now, act together and act differently. Business as Usual is geen optie.

Een andere ontwikkeling

Het Wereldbankrapport benadrukt ook dat een nieuw klimaatakkoord een rechtvaardig akkoord moet zijn.  ‘1,6 miljard mensen van energie voorzien, is geen belasting van het milieu, maar landen die een economische groei aanhouden van 6 procent of meer, die betekenen wel een belasting voor het milieu,’ aldus Hamilton. De organisatie van voedselproductie en energievoorziening moet over een andere boeg gegooid worden.  De voedselmarkt moet toegankelijker gemaakt worden voor arme landen, door een herziening van markttoegang en handelsbelemmeringen. En de energiesubsidies moeten veel meer gericht zijn op de armen, aldus het rapport.
Het rapport brengt een omvattende en scherpe analyse, en toont hoe gigantisch de uitdaging is. Kirk Hamilton: ‘Maar het is mogelijk, op twee voorwaarden: als de politieke wil aan de dag gelegd wordt, en als alle beschikbare oplossingen ingezet worden.’