Superalliantie dringt KANU in het defensief

De nieuwe oppositiecoalitie ontleent haar naam aan de Regenboogalliantie,
een groep van KANU-politici die maandag bekend maakte dat ze de regering
niet langer steunt en een eigen politieke formatie heeft opgericht, de
Liberaal-Democratische Partij. Die is voor de verkiezingen van december
meteen samengesmolten met de Nationale Alliantie voor Verandering, zelf een
coalitie van 14 oppositiepartijen, en de Volkscoalitie van Kenia. De
Regenboogcoalitie die daaruit ontstaan is, verenigt de partijen die tijdens
de laatste algemene verkiezingen de plaatsen twee, drie, vier en vijf
bezetten en maakt dus een goede kans binnen twee maanden de verkiezingen te
winnen. Tijdens de twee voorbije algemene verkiezingen werden er meer
stemmen uitgebracht op oppositiepartijen dan op de KANU, maar de
regeringspartij kon aan de macht blijven omdat de oppositie verdeeld was.

De politieke zwaargewichten in de nieuwe superalliantie zeggen dat ze hun
persoonlijke ambities opzijgeschoven hebben om eindelijk de hegemonie van
de regeringspartij te breken - iets waar veel Kenianen al jaren op hebben
aangedrongen. Vanaf vandaag zal niets ons nog scheiden, verklaarde
Charity Ngilu maandag tijdens de massabijeenkomst in het Uhuru-park waar de
coalitie boven de doopvont werd gehouden. De aanvoerster van de Nationale
Partij van Kenia, die ook deel uitmaakt van de nieuwe coalitie, gaf toe dat
alle leiders hier graag president zouden zijn van dit land. Maar we merken
dat de Kenianen ons als een team willen. De posities die we krijgen zijn
niet belangrijk. Waar het om gaat is dit land te bevrijden.

De Regenboogcoalitie heeft aangekondigd dat ze haar presidentskandidaat
bekend zal maken tijdens haar volgende politieke meeting. Wanneer die er
komt, staat nog niet vast. Ironisch is dat precies de ambities van een
aantal van de toppolitici die nu beloven dat ze hun eigen belangen opzij
zullen zetten voor het heil van het land, ervoor gezorgd hebben dat de
nieuwe alliantie mogelijk werd. De splitsing in de KANU kwam er maar omdat
president Moi Uhuru Kenyatta - de zoon van de eerste Keniaanse president
Jomo Kenyatta - ongecontesteerd als KANU-kandidaat verkozen wilde zien. De
dissidenten van de Regenboogalliantie konden er niet mee leven dat ze hun
kans niet mochten gaan om de KANU-nominatie in de wacht te slepen.
Vice-president George Saitoti werd zelfs ontslagen toen hij zijn
kandidatuur aankondigde.

Kenyatta en Moi houden tegenover hun aanhangers vol dat het niet tot een
echte splitsing is gekomen in de partij. Volgens hen stellen de vertrekkers
niet veel voor en heeft het kortstondige gekibbel de eenheid in de partij
enkel doen toenemen.

Waarnemers geven de KANU nog niet helemaal verloren. In 1991 en 1992 werd
de KANU ook verzwakt door het vertrek van grote namen en leek de toen ook
schijnbaar verenigde oppositie op een zekere overwinning bij de algemene
verkiezingen af te stevenen. Maar naarmate de grote dag naderde, namen de
chaos en de verwarring toe, en uiteindelijk sleepte de KANU toch de
overwinning uit de brand. Daarna slaagde de oppositie er zelfs niet meer in
de krachten te bundelen - tot maandag.