De 5 beste wereldblogs van 2015

Het afgelopen jaar groeiden de MO*wereldbloggers aan een ongezien tempo. Van een paar vrijwillige auteurs gingen we naar een vijftigkoppige bende van wisselende samenstelling. Een bende die het afgelopen jaar op eigen houtje meer dan 500 sterke blogberichten de virtuele ether instuurde.

Toegegeven, niet iedereen heeft de luxe al deze berichten te kunnen lezen. Daarom vindt u hier in willekeurige volgorde een selectie van de meest gewaardeerde berichten van de MO*wereldbloggers. Aangezien het voorstel voor een top 500 op een redactievergadering werd afgeschoten, hier toch nog snel twee runners-up: de hilarische verhalen van Roeland Janssen (de huisvader in Benin die elk moment terug in België kan opduiken) en de kopzorgen van wereldburger Gert Bruininckx.

‘Eén leven minder dat de bewogen aarde van Nepal heeft afgenomen’

Blaffende honden en kraaiende kraaien voorspellen een aardbeving, en dat is alles wat Nepal de afgelopen dagen te horen kreeg. Bijna 8000 doden, en toch besefte niemand de impact van de scheurende aarde toen ze het meemaakten. Een schets van het gebeurde en de persoonlijke ervaringen op zaterdag 25 april in Bhaktapur, Nepal van Maxime Degroote.

Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag 25 april heeft niemand in Kathmandu, Nepal ook maar een oog dichtgedaan. Het leek alsof alle honden van het land samen waren gekomen om ons van een oorverdovend concert te voorzien. En Nepal herbergt veel honden, heel erg veel. Niemand had ooit al zoiets gehoord. Niemand kon de waarschuwing van de honden dan ook vertalen. Niemand wist wat hen de volgende dag te wachten stond.

Vijf keer Parijs, maar niemand is geschokt

Zinloos geweld in het oosten van Congo van een omvang die de aanslagen in Parijs in het niets doet verzinken. Toch zijn er geen internationale marsen, geen Facebook-rouwvlaggen, geen verontwaardiging. Je suis Eringeti.

Gisteren zondag rond 3 uur in de namiddag werd een drievoudige aanslag gepleegd in Eringeti, in het uiterste noorden van de provincie Noord-Kivu. Tegelijkertijd werd een raid uitgevoerd op het legerkamp, op het commercieel centrum en op het gezondheidscentrum. Volgens een voorlopige balans zijn er 26 doden.

Een enkeltje Afrika

Een sabbatjaar starten is niet zomaar wat reizen, al is duidelijk niet iedereen het daarmee eens. Ach, verschil moet er zijn en maakt deze planeet net zo vreselijk interessant.

Een jaar ga ik reizen, de wereld rondtrekken en me verbazen en verwonderen. Een sabbatical. En daar heb ik mijn eigen, goede redenen voor. Voor ik vertrok, kreeg ik echter hier en daar de nodige tegenwind te verduren. Als 35-jarige vrouw moest ik toch wel andere prioriteiten hebben dan een beetje mijn tijd te gaan verdoen aan de andere kant van de wereld? Was ik daar niet te oud voor?

Gouden raad van een hoogopgeleide, geassimileerde knuffelallochtoon

Een paar dagen geleden hebben we hier Thanksgiving gevierd. Nu ja, de oorsprong van deze nationale feestdag is dermate ziekelijk dat ik moeilijk van ‘vieren’ kan spreken zonder mezelf te doen walgen. De patriottisch getinte feestdag zette me er wel toe aan wat na te denken over hoe de migratiegeschiedenis de bestaande cultuur van een land beïnvloedt.

Ondanks het feit dat de Amerikanen reeds in 1787 hun grondwet neerpenden, zijn de Verenigde Staten nog een relatief ‘jeugdige’ natie. België mag dan wel pas in 1831 een onafhankelijk land geworden zijn, haar geschiedenis gaat in theorie helemaal terug tot de tijd van de Romeinen. De Belgische cultuur is grotendeels ‘organisch’ tot stand gekomen, terwijl we in de VS een cultuur aantreffen die het product is van driehonderd jaar immigratie en multiculturalisme.

De nassara en de neger

Drie jaar bijna. En toch ga ik er wellicht nooit aan wennen. Ze doen het elke dag weer. De tientallen kinderen die mij elke dag minstens twee keer voorbij zien hobbelen over de putten en bulten in onze straat, de mannen die luid van hun koffie slurpen in de kiosque, de vrouw achter de kassa van de boutique waar ik halt houd om yoghurt voor de kinderen te kopen, een enkele klant zelfs in Le Foyer: nassara!

Ze doen het naar eigen zeggen uit vriendelijkheid. Een nette man, strak in het gesteven pak achter me in de apotheek, beweerde zelfs dat het eigenlijk een eerbetoon is. Kinderen krijgen het met de paplepel mee: gese, gese, nassara! Kijk, kijk, een blanke! Zo verzekeren vermoeide mama’s zich van twee minuten rust, zoals ik dat doe als er een paard door de straat galoppeert, of als een vliegtuig witte strepen door de stralend blauwe lucht trekt en Pacôme blij ‘papa avion’ roept.