Op soloreis naar Wadi Rum, deel 1

Van Amman tot Aqaba: onderweg zijn is een ervaring op zich

Misha yakin (CC BY-SA 2.0)

De bus naar Aqaba

Patricia werd in 2017 voor het eerst verliefd op Jordanië en reisde sindsdien geregeld terug. Tijdens een soloreis naar Wadi Rum pende ze haar ervaringen neer, die ze graag met ons deelt. Vandaag het vertrek uit Amman. ‘Yallaa!’

Meestal wil ik zo snel mogelijk op mijn bestemming raken. Maar in het buitenland is de weg erheen ook al een ervaring. Het is als een soort therapie: mijn hoofd raakt gevuld met nieuwe indrukken en komt op wonderlijke wijze tegelijkertijd tot rust.

Vooral in Jordanië is dat het geval: de landschappen richting zuiden zijn dor en toch inspirerend, de mensen bewegen zich rustig maar doelbewust voort door het opwaaiende zand. Voor een westerling als ik is het een verademing, een bron waaraan ik me graag laaf in dit droge maar gastvrije land.

Mindfulness op de bus

Ik trek op mijn eentje naar de woestijn van Wadi Rum, waar ik twee nachten geboekt heb in een bedoeïenenkamp diep in de woestijn. Ik beloofde mezelf om niet op een kameel te gaan zitten. Verder zie ik wel.

Het is acht uur ’s ochtends. Ik neem afscheid van Samira, de bejaarde moeder van de vriend waar ik logeer. Elke ochtend ontbijten we samen, één avond brachten we samen door voor de televisie, kijkend naar Indische soapseries gedubd in het Arabisch. Ik vertel haar dat ik twee dagen ga kamperen in de woestijn, ze vindt het maar niks maar spreekt haar bezorgdheid niet uit. Ze doet me denken aan mijn grootmoeder in Italië: klein, gerimpeld en vol temperament.

De bus is maar halfvol en ik krijg een ruime lederen eenpersoonszetel toegewezen. Luxe op weg naar de woestijn, yallaa*! Ik leun achterover. Vier uur lang heb ik niks anders te doen dan uit het raam staren, luisteren naar de telefoongesprekken van mijn Arabische medepassagiers, mijmeren, wegdoezelen, … Ik kan me geen betere mindfulness indenken dan deze busreis van Amman naar Aqaba, en dat voor slechts achttien Jordaanse Dinar.

Georganiseerde bedoeïen

Plots rinkelt mijn telefoon. Het is Suleiman, de man van het kamp waar ik twee nachten boekte. Of ik hem een sms’je kan sturen een halfuur voor ik aankom in Aqaba. De taxichauffeur zal voor me klaarstaan aan het busstation. Suleiman blijkt een georganiseerde bedoeïen, mooi zo!

Suleiman blijkt een georganiseerde bedoeïen, mooi zo!

Het voelt goed om te weten dat iemand op me wacht in Aqaba. Een paar dagen geleden twijfelde ik nog of ik het wel zou doen, in mijn eentje de woestijn in. Sinds ik op de bus stapte, heb ik dat heerlijke gevoel van zelfvertrouwen en innerlijke rust teruggevonden dat ik meestal ervaar als ik in Jordanië ben.

Stilaan wordt het landschap bergachtiger. Na een bochtig parcours door dramatische rotslandschappen doemt in de verte de Rode Zee op. We dalen af naar Aqaba, de populaire badplaats en enige havenstad van Jordanië. We laten het stadscentrum links liggen en even later rijdt de bus een parking op.

In het onaantrekkelijke busstation van Aqaba staan verschillende mannen de bus op te wachten, één van hen moet mijn taxichauffeur zijn. Als ik uitstap komt een kleine, donkere man van een jaar of veertig op me afgelopen.

  • ‘Baatriesijaa?’
  • ‘Naa’am! Inta SaaHib Suleiman?’ (‘Ja! Bent u Suleiman’s vriend?’)

Ik vraag hem of hij even kan wachten, ik moet echt heel dringend plassen. Het toilet is vies, op de vloer ligt een grote plas water, enkel wie net vier uur op een bus doorbracht, neemt dit voor lief. Wanneer ik terug buitenkom, glimlacht de taxichauffeur nog steeds.

Woestijnman van de wereld

De rit van Aqaba naar Wadi Rum duurt een uur maar vliegt voorbij. Het is warm buiten, we rijden met de ramen wijd open, zoveel beter dan airconditioning! Mohammad vertelt me dat hij bedoeïen is en in Aqaba woont. Op mijn vraag waar hij oorspronkelijk vandaan komt, begint hij aanstekelijk te lachen, een mond vol prachtig witte tanden. In gebroken maar perfect verstaanbaar Engels lacht hij: ‘Oooooh it’s a loooong story!’.

‘Ik ben naar de stad verhuisd om een beter leven te hebben. Voor mijn kinderen is dat beter. Maar ik mis de woestijn’

Ik moedig hem aan. ‘Als kind woonde ik met mijn ouders, broers en zussen in een tent in de woestijn van Wadi Rum. Het was een hard leven, we hadden niks. Ik ben naar de stad verhuisd om een beter leven te hebben. Dat is wat veel bedoeïenen doen. Voor mijn kinderen vind ik de stad beter. Maar ik mis de woestijn. Het is een druk en jachtig leven in de stad. Geef mij maar de woestijn. Daar vind ik “raaHa”, rust.’

Hij vertelt me dat hij amper naar school is geweest. Engels heeft hij geleerd van de toeristen in zijn taxi. ‘The whole world come in my car, I love it!’. Mohammad is een woestijnman van de wereld.

Een uurtje na vertrek rijden we Rum binnen, waar Mohammad halt houdt voor een roos geschilderd huisje…

*Veel gebruikt woord om aan te geven dat je klaar bent voor iets of om anderen aan te sporen

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.